yeni yayın dönemindeki ilk bölümden görüntülerin sonunda ''bu sonbahar çok sert geçecek.''diyerek bazı düşüncelere doğru sürüklenmeme neden olan dizidir.
yayınlandıgı dönemlerde her carşamba gecesi beni duygusal yönden yamultan, müzigiyle, oyuncularıyla, kısaca herşeyiyle mükemmel bir tv dizisi olan reşat nuri güntekin romanıdır.
çığır açan dizi. evet tüm türkiye'ye esaslı bir drama nasıl yapılır, onu gösterdi. ayrıca 2. sezondan görüntülerle de heyecanlandırıyor, sanki lost promosu izlermiş kadar oluyor insan. hiçbir bölümünü tam izlemedim, 10 dk. bile izlemedim, işte ona yanıyorum, aklım neredeydi..
dizisi tam bir fiyasko olan..
ama kitabı çok etkileyiciydi.
okuyanlar bilir.
son sayfasında babanın "medeniyete" nasıl yenik düştüğü yazar.
--spoiler--
ali rıza bey o günlerde bayram çocukları kadar neşeliydi..
yalnız ara sıra kahvenin önündeki arkadaşlarıyla göz göze gelmese..
--spoiler--
O iki cümle nedense bünyeyi etkilemiş, düşündürmüştür.
babaların acziyeti çok dokunur evlatlarına.
onları hep güçlü ve dimdik görmek isterler çünkü.
reşat nuri güntekin hakikaten bam telinden yakalıyor insanı.
bu kitap yazıldığı dönemde yaşıyor olsaydım reşat nuri güntekin in evine gidip bilader arkandan atlı mı kovalıyordu a.k ne bu hız masal mı anlatıyosun roman mı yazıyosun derdim. şevket e hapishanede niye iyi davranıyorlar? fikret adapazarında ne yaptı? ferhunde nereye gitti? bi de utanmadan kitabın sonuna -sonuç- yazıp ali rıza bey ot oldu bok oldu diyosun. yav fikret e şu oldu şevket hapishanede şişlendi * necla suriye de orospu oldu * falan de. ama yook başla bitir ne gereği var o kadar ayrıntıya masal anlatıyorsun sonuçta.
ikinci sezon fragmanları dönmeye başlayan ve adamı meraklara düşüren güzel bir yerli dizi. fikretiyle ferhundesiyle sedefiyle hayriye annesiyle leylası nejlasıyla evimize yer etmiş, (arada) avrupa yakası satılarak dumurla izlenmiş ve izlenecek dizidir.
ayrıca
(bkz: ferhunde)
(bkz: korkmak)
(bkz: çocukları korkutmak için söylenenler)
geçen sezonun son bölümünde halil ergün'ün oyunculuk dersi verdiği dizi. allahım bir insan bu kadar mı gerçekçi rol yapar. trenle uğurlama sahnesinde özellikle. diziyi çok güzel bi noktada bitirdiler geçen sezon * olaylar gelişecek ve de sakız gibi uzuyor havası vermeyecek. yani umarım öyle olur.
+ağzımızın tadı bozulmasın hayriye
-hıh hı
+bir babanın çocuklarına bırakabileceği en iyi şey nedir hayriye söyle bana?
-soyismidir demi bey?
+hala ezberleyemedin mi hayriye, küstüm ben sana 2 gün konuşmuycam
-ama hayatım.
+bu sonbahar çok sert geçecek ben balkona çıkıyorum battaniye getir, orda sabahlıycam...
şeklinde devam etmesini beklediğim dizi.
bu dizi beni mutsuz ediyor. ulan bir dizi beni bu kadar mı mutsuz edebilir? bir tane güzel haber yok lan. insanlar nasıl izliyorlar bunu da bana da izlettiriyorlar bilemiyorum. hayır yani öyle uzun uzun izlediğim de yok; beş dakika ekrana bakıyorum, mutsuz olup geliyorum...
kabul etmem gereken bir şey var ki halil ergün adlı usta oyuncuya mutsuzluk çok yakışıyor. hatta o deli divane kızı dışındaki tüm oyuncular mutsuzluk rolü yapmak için yaratılmışlar sanki.
ama arkadaşlar, bunu insanlar izliyor yahu. olacak şey mi? mutsuz olmak için, acı çekenleri izleyip zevk almak için dizi izlenir mi? insanın içi kararıyor, hafakanlar basıyor vallahi billahi.
ama işte gelin görün ki kanal d'nin en sevilen dizilerinden biri haline geliveriyor... aman da aman.
izlediğim tek dizi. her seferinde her bölümünde beni hüzüne boğar. ama ilk bölüm daha heyecanlı olmalıydı çok yavaş ilerliyor zaten sürekli mutsuz olma durumundayız o bunalımdan çıkamaz hale geliyoruz. etrafta bir sürü saçma sapan psikopat diziyi izleyeceklerine varsın insanlar bunu izlesin en azından türk yazınının dehalarından biri tarafından kurgulanmış olan bir dizi... hayata dair mesajlar veriyor...
