Bu durumu profesyonelleştiren insanlar vardır, bunlar yalnızlığının farkına varmış artık onu kabullenmiş , yalnızlığın kaderle bi alakası olmadığını idrak etmiş , hiçliğin de kaybolmuş kişi modelinin edindiği ünvandır profeyonellik. bu kişinin her zaman evin de bekleyen , onu merak eden , endişelenen bir adet yalnızlığı mevcuttur. tüm dertlerini sanki onun değil de bi arkadaşının başına gemiş gibi anlatırlar çünkü o dert edenimeyecek kadar yalnızdır . alışmıştır sevmiştir nefret etmiştir yalnızlığından bi bütündür artık profesyoneldir.
biz her şeyi yaşarken hep kendini duyurmak ister. "ben burdayım, bak beni unutma ki sonradan çok koymasın varlığım sana" demeye çalışır.
ama biz 'her şey'le o kadar meşgul oluruz ki görmeyiz/duymayız onu. ya da istemeyiz görmeyi/duymayı..
yani her şeyden sonra kalan değil de; her şeyden sonra bize kaldığını sandığımız, aslında hep bizim olan bi şey...
sesler ve mimiklerin bittiği yerde, insanın kendini bulduğu zor ama olgunlaştıran süreç. insanın sadece kendi iç sesini ve ayak seslerini dinleyerek hayat yolunda yürümeye devam etmesi.
gün ortasında güneşe, gün batımında sevgiliye, gün doğumunda benliğe atfedilen yücelik...tanrının bile bizler yüzünden yalnız olmadığı bu evrende gerçek yalnızlık yücelerden yücedir...paylaşılamayacak kadar ağır, paylaşılmak istenecek kadar gözyaşı doludur......
rakamsal karşılığı; 8 dir.
kendine hastır.
bölsen tam ortasından iki tane sıfır eder.
yani,
ne sıfırlar, sıfıra benzer
ne de 8 den eser kalır.
bölmeyin yani.
bazen karanlıktır yalnızlık; iki sokak lambası arasında kalan zifiri bir kaldırımtaşı. ve bazen aydınlık; kapkaranlık, inlarlarla dolu iki tünel arası bulutsu gökyüzü. cennet ve cehennemin ortak adı belki. ateş ve su, uyku ile uyanıklık...
lisanı, yaşadıgı cografyadaki kimseler (kimse artık bu kimseler) tarafından bilinmez.
ya da
konuşmayı bilmez
ya da
ne arar bu cografyada.
çok gezenti, otursun oturdugu yerde.
Karanlık aydınlıktan,yalan doğrudan kaçar.Günes yalniz da olsa etrafina isik saçar.Üzülme,dogrularin kaderidir yalnizlik,kargalar sürü ile kartallar yalniz uçar.
koyu mavi bir okyanus. buyuk bir merakla acilirsin once kucuk bir kayikla, ortalarina kadar gelirsin. artik ufukta kara parcasi yoktur, yine de seversin. tepende gunes seni yakarken o mavilik ceker seni icine. tutamazsin birakirsin kendini serinlige, rahatladigini zannedersin ilk basta. sonra bir anda bir bulut gelip kapatir gunesin onunu, etraf sogumaya baslar, usudugunu hissetmeye baslarsin yavas yavas ve o kadar durgun olmadigini gorursun okyanusun. korkmaya baslarsin, kucuk kayigin aklina gelir bir anda, evet kacabilirim dersin ve arkani dondugunde dalgalarin senden uzaklastirdigi kayigini gorursun. iste o zaman her sey sansa kalir. eger yeterince gucluysen ve umudun varsa sonuna kadar dayanirsin, bir ihtimal ordan gececek bir tekneyle kurtulmayi dusunursun. belki biraz biraz kiyiya dogru yuzersem dersin ama kiyi nerededir bilmezsin. oylece kalirsin okyanusun ortasinda sogukta. bir de yeterince guclu degilsen ve o kayiga merak yuzunden degil kacmak icin binmissen, iste o zaman isin zordur. cunku cok fazla dayanamayacaksindir o okyanusta biliyorsundur. birakirsin kendini sularin icine. yukarisi kadar soguk degildir ilk basta orasi. belki o kadar da kotu degil dersin hemen kendini avutmak icin. hafifce gozlerini aralarsin daha aydinliktir. yuzeyden gelen gunesi gorebiliyorsundur. sonra bir anda yanindan bir sey gectigini dusunup irkilirsin yuzeye cikmak daha iyi der ve cabalamaya baslarsin ama okyanusun o kadar guzel olmadigini farketme zamanin gelmistir. her cirpinisinda batmaya baslarsin. biraz daha biraz daha. daha da sogudugunu hissedersin bedeninin ve artik daha da karanliktir etrafin. hic bir sey gormez, duymazsin. cok derinlerden bir parca ses gelir, etrafina bakinirsin goremiyorsundur. bagiramazsin, yutar okyanus sesini. ve daha tuhafi da bu okyanus hic birine benzemez. nefes alabiliyorsundur zor da olsa. nasil hala hayatta kalabildigini bilmezsin. sadece gogsunu sikan bir mengene varmiscasina zorlanarak cok yavas nefes alip verirsin. iyice soguk ve karanlik oldugunda artik cabalamayi birakirsin. sadece nefes aliyorsundur, yasarken olmus bir sekilde. umudun yoktur, acaba olur muyum diye merak edersin, ama bedenen olemezsin, o kadar kolay degildir. oylece o karanlikta asili kalirsin. belki bir mucize gelip seni kurtaricaktir. seni bulmak icin oraya kadar gelmeye korkmayan, guclu, sen goremedigin halde o karanlikta seni gorup bulucak biri. elinden tutup cikaracak ve kendi kucukk kayigina alip isiticak biri. cunku baska yolu yoktur bu yalnizliktan kurtulmanin, biliyorsundur...
insanLar yaLnızLığa alışmaLı.. yaLnız kaLdım diye üzüLmemeLi.. yaLnızLığın değerini biLmeLi insan.. kendini buLmaLı, düşünceLerine, ne yapmak istedikLerine kuLak asmaLı o dakikaLarda.. "sokakLarda yaLnızım" diyerekten bana yaLan doLu bir cümLe kurma, senin diLini keserim!!!.. 12 miLyonLuk, 15 miLyonLuk, 17 miLyonLuk -her kaç miLyonLuksa işte- bir şehirde yaLnız kaLınmaz.. beşiktaş iskeLesine gittiğin zaman etrafına bir bak; en az 50 kişi var yanında.. iş yerine gittiğin zaman ofiste kaç tane iş arkadaşın oLduğunu bir say.. eve dönerken bindiğin otobüsteki, minibüsteki insanLarı say.. yaLnız değiLsin işte.. bana yaLnızım deme!!!.. bana yaLan doLu cümLeLer kurma, senin diLini keserim!!!.. tek yaLnız oLduğun yer odandır.. ve biLirsin ki evine geLmişLiğim, seninLe birLikte odan da oturup sigara içmişLiğim yoktur.. gittiğim zaman seni yaLnız bırakmadım.. yanında oLduğum günLerde biLe sen aslında yaLnızdın.. keza ben de yaLnızdım.. biLmem kaç miLyonLuk şehirde yaşayan insanLar da yaLnızdı.. her insan odasına girdiği zaman yaLnızdır.. insan sokakLarda asLa yaLnız değiLdir..
aLkoLü fazLa kaçırıp; "çok sarhoşum ve yaLnızım" deme bana.. kendine biLerekten yaptığın zararLar için sana üzüLüp, yanına geLeceğimi sanıyorsan yanıLıyorsun.. sana güLüyorum çocuk, güLüyorum.. ve sana "aLkoLü fazLa tüketme, üzüLme" gibi nasihatLarda buLunmayacağım.. güLüşLerimden ne demek istediğimi anLa..
alışmanın en zor olduğu zaman boşluğu!... daha dün etrafında bir çok insan varken bugun hiçbirinin olmamasına alışmak oldukça zor olsa gerek...
önemli olan kaç milyonluk şehirde yaşaman, tıklık tıkılı otobüslere binmen, oturdugun yerlerde hazır bulunan yüzlerce insan değil, önemli olan o anda hissettiklerini, duygu ve düşüncelerini hiç çekinmeden, utanmadan sıkılmadan paylaşabileceğin bir dostunun olması/olmaması...
küçümsenen yalnızlık değil, bir anlık boşluktur... zira her daim etrafında birileri olan insanlar bu durumu kaldıramazlar, bir de buna alkol ve sevda yalnızlığı eklendi mi dayanması, tutunması oldukça zordur ve insanı bunalıma sokar...
insan sadece etrafında kimse yokken değil, büyük kalabalıklar içinde de yalnızdır... çünkü yalnızlık etrafında birilerinin olması değil, içinde kopan fırtınaları anlatabileceğin birilerinin yanında olmamasıdır...
evet yalnızım ama yalnızlığım etrafımda kimse olmasından değil, cebimdeki kelimeleri onune serebileceğim birirlerinin yanımda olmamasından kaynaklanıyor...
kes dilimi çocuk, belki o zaman yalnızlığımı anlatamam ama parmaklarımı da kesmen gerekir yazmamak için!...
yalnızlığınıza başkalarının gülmesi, üzülmemesi, sizin aslında nasıl bir yalnızlık içinde oldugunuzu anlamamasından kaynaklanır...
etrafındaki kalabalıklara güvenme! çünkü onlar aslında bir hiç ve yoklar... olsalardı ne sizin kelimeleriniz ne de benim yalnızlarım olurdu....
kaldı ki, yaşadığımız çağ da mucizeler yaratabilecek bir yalnızlık içinde bulunamıyoruz... ah keşke olsa da yüzyıllar sonra da adımız hatırlansa iyi ya da kötü...
keseceksen eğer sadece dilimi değil parmaklarımı da kes!...
boğuldu sözlerim, inandıkça aldandıkça, satıldı düşlerim inandıkça aldandıkça demişler..
yalnızlık çok acı tam da sen ben olmuşken...
buz dinlemeye başlatan eser...
bugun sevdicekle goru$ulemedigi icin yakla$ik 9 saattir araliksiz entry girildikten sonra bir saniye ba$i kaldirip tavana bakildiginda anla$ilan lanet duygu.
