her sabah karşılaşılan bir durum olduğu zaman bir süre sonra yalnızlık kavramı ortadan kalkar. lakin ne var ki insan evladı yalnızlıktan hiç hazzetmez. kimse sevmez yalnızlığı. hele ki sabah uyandığın zaman evin her köşesinde günaydın diyen insanın varlığına ihtiyaç duyduğumuz zaman yalnızlık dayanılmaz bir acı verir.
gerçeğin yüzümüze vurulması, yanlızlığımızın göstergesi, eksiklik yada yanlışlıklarda olan diğer bir yanımızla yüzleşmemiz, hikayenin sonu, beklenilmeyen ve asla davet edilmemiş pişmalıklarımızın ortaya çıkışı, -sanırım- iyi olmayacak bir şeylerin habercisi ve neticede "bu sabah yanlız uyandım" diyerek bütün bir günü bir bülent ortaçgil şarkısıyla daha harcama gereksinimi.
uyanan kişi gece yanlız uyuduğunun bilincindeyse sorun olmayacak hadisedir. eğer gece tek yatılmamışsa panik yapılmamalıdır. daha kötüsü de olabilirdi denilerek haline şükredilmelidir.
(bkz: gece tek yatıp sabah tek uyanmamak)
