kendini kandırmanın farklı bi boyutudur. zaten hayattan beklediklerini alamamıştır ve bu yüzden de yalnızdır. bi de yalnız olduğum için üzülmeyeyim diye düşünür ve yalnızlığın güzel olduğuna kendini inandırmaya çalışır. budur.
tabi farklı ortamlarda olabilir. sürekli kalabalık içinde bulunmuş ve artık sıkılmış bünyenin tek başına kaldığında, kendini dinlediğinde düşünebilir. dünya varmış ya. ne ses ne gürültü. yalnızlık gibi yok der ilk başta. ama bilmez ki yalnızlıktan daha çabuk sıkılacaktır.
üniversite yıllarında, resmi olarak üç ancak gerçekte tam olarak isim listesi bile belli olmayan on dört kişiyle paylaştığınız bir evde kimse olmadığını farketmek işte o anlardan biridir.yıllar sonra kumandanın varlığından heberdar olursunuz.
