Yalnız olmak sıkılmayı gerektirmez. Sıkıntıyı kendisi yaratır insan. Yalnızlık güzeldir , yalnızlığı'yla başıraşabilse herkes kötü birşey olmadığını ve hatta çoğu dost görünen kalabalıklardan daha iyi olduğunu anlayacaktır.
kendi kendini yanlızlıga itmiş, insanlardan soyutlamış biri olarak diyebilirim ki; delidir, kendi kendine konuşur ve bazen öyle anlar olur ki kendisiyle tartışır, kavga eder!
insanın kendisiyle başbaşa kalmasının ayrı bir sakinliği,güzelliği vardır.evet bu sürekli olursa can sıkıcı olabilir belki ama dozunda bırakılırsa en keyifli işlerdendir.
kısa süreli oluşan durumdur. bazen binlerce insan arasında yalnız kalırsın. bazen de sıkılırsın hayattan, insanlardan... oturursun kumsala gün batımından gün doğumuna kadar. o zaman anlarsın ki her batışın, her başarısızlığın, her düşüşün; bir doğuşu, bir umudu vardır. işte o zaman yalnızlıktan sıkılırsın çünkü artık hayatı yaşıyorsundur ve insanlara karşı olan görevini yerine getirmen gerektiğini hissedersin. yani ölmediğin sürece umut vardır. yaşamak da bir başarıdır, ve bu gurur duyulacak bir şeydir... *
başlığı tanımlayan bakınız ; (bkz: aa bu benim lan)
kendime uğraşacak bir şeyler buluyorum zannedilmesin. saatlerce öylece otursam da sıkılmıyorum. konuşmaya ihtiyaç duymuyorum. bazen içime huzur doluyor. bazen kendime ya da başkasına sinirleniyorum. ne olursa olsun zevk alıyorum yalnız kalmaya kafamı dinlemeye bayılıyorum.
