aynı evde yaşıyorsanız 'iyi geceler' demek için odasına gittiğinizde yatağındakiyle birlikte kocaman bir boşluk kaplar içinizi. gerisin geriye odanıza dönüp odanızdan 'iyi geceler' dersiniz. sonrası onu özlediğiniz ilk andır. günlerce sesini duyarsınız. size seslenişini, eve geldiğinde size verdiği tepkiyi, iç çekmesini, horlamasını vs. duymaya devam edersiniz. bu ilklerin hepsinde bir şey oturur boğazınıza, ağlatmadan kalkmaz oradan. ölen kişi kaç yaşında olursa olsun, küfrede küfrede ''ama ya!'' diye içinizi çeke çeke ağlarsınız. ağlayışlarınızda bile devam edersiniz sesini duymaya. Beyniniz yokluğunu reddetmiş gibidir. sık sık kendinizi odasında 'lan acaba' diye bulursunuz.
sonra gün geçtikçe bu ses duymalar azalır. ilkler çoğalır. ilk bayram, ilk yılbaşı, ilk doğum günü, ilk anneler\babalar günü, ilk hıdırellez derken bir bakmışsınız 1 yıl bitmiş ve siz onsuz onunla 365 günü bitirmişsiniz. takvimde aynı günü 1 sayı farkla görmek dünyanın en tuhaf şeyi gibi gelir. hem hiç var olmamış gibidir hem de hiç gitmemiş gibi. anlamak, idrak etmek zor gelir. boş boş bakarsınız o takvim yaprağına. siz dalıp gitmişken yemek taşar, biri reel dünyada size seslenir, elinizdeki bardak yere düşer.
bir de o ilk gece ya gözünüzü kırpamazsınız ya da tam anlamıyla taş gibi uyursunuz. asla arası yoktur.
