bugün gördüm. çakıl taşı yazdırmış bir kadın omzuna, o kadar basit ve kötü durmuş ki anlatamam. zaten dövmede vücuda söz yazdırma taraftarı değilim artı bir de omuza yapılırsa o dövme gerçekten fena bir hal alıyor.
kahramanların, yapılması gerekenleri ne pahasına olursa olsun,
yapanlar olduğunu öğrendim.
insanların seni hep hesapsız sevdiğini,
ama bunu nasıl göstereceklerini bilemediklerini öğrendim.
sinirlendiğimde gerçekten buna değse bile asla acımasız olmamam gerektiğini
öğrendim.
gerçek dostluğun ve gerçek askın aramızda uzak mesafeler olsa bile
büyüdüğünü öğrendim.
birisinin seni istediğin gibi sevmemesi,
onun seni tüm benliğiyle sevmediği anlamına gelmediğini öğrendim.
bir arkadasın ne kadar iyi olursa olsun seni üzebileceğini
ve senin yine de onu affetmen gerektiğini öğrendim.*
