ümit yaşar oğuzcan'ın, oğlu vedat'ın 1973 yılında intiharı üzerine yazdığı şiir.
Doğumunu anımsıyorum,
Bir serçe kadar suçsuz,
Bir ot kadar bilinçsiz
Ve dilsiz bir taş gibi,
Pembe, kırmızı, mor,
Karışımında bir et parçası,
Yoğrulmuş balçık,
Yeşeren filiz,
Biçimlenen tohum
Ve başlayan bir yalandı seninle,
Biliyorum...
ilk ağlayışını anımsıyorum,
Ürperten bir çığlık,
Bir su şırıltısı hüzün veren,
Akortsuz telli sazların çaldığı bir senfoni,
Soluk soluğa
Ve son ağlayışını anımsıyorum,
Akmasını gözyaşlarının,
Boşluğa, sonsuzluğa,
O müthiş yalnızlığa.
Gülüşlerini anımsıyorum,
Kimi gün bir ustura gibi acımasız,
Kimi gün bir gül gibi dokunaklı
Ve kimi gün gökyüzü kadar
Görkemli, masmavi, yalansız,
Gülüşlerin inen bir tokattı aslında,
iğrenç yüzlerine insanların,
Gülüşlerin, isyandı aslında,
Gülüşlerin, ta kendisiydi çaresizliğin,
Gülüşlerin, gülüşlerin,
Ah senin beşikten mezara kadar,
Ağlayan gülüşlerin.
Yaşamını anımsıyorum,
Yana yakıla,
Düşe kalka,
Kesik kesik,
Paramparça,
Tam 24 yıl,
Sürdürdüğün bir yaşamdı o
Ve birgün kendi ellerinle,
Boğup öldürdüğün bir yaşamdı o.
Sevgilerini anımsıyorum,
O sevecen gözlerini,
Sevdiklerini, dost bildiklerini,
Durmadan sevgiye çağıran ellerini,
insanlara, çiçeklere, hayvanlara,
Sevgiyle bakışını anımsıyorum,
Yüreğinin sevgiyle duruşunu,
Başının sevgiyle dik duruşunu
Ve kendini sevgiyle sunuşunu
Anımsıyorum ölüme.
Bir dostluğu anımsıyorum aramızdaki,
Gün gün değişen,
Ama her gün biraz daha pişen,
Acılarla büyüyen gelişen,
Bir dostluğu anımsıyorum,
Benimle ilk içişini,
ilk kez bir kadına gidişini,
ilk kez sevişini anımsıyorum bir kızı,
Kırılışını,
Ayrılışını
Ve bir gün o büyük yıkılışını anımsıyorum,
Yine de kızmıyorum sana, kızamıyorum,
Çirkin yaşamamak için,
Güzel ölmek istedin,
Anlıyorum.
Son günlerini anımsıyorum,
Bir sır gibi sakladığın,
Dayanılmaz acıların aklıma geliyor,
Sonra korkuların, kuruntuların
Ve o en vazgeçilmez yerinde uykuların,
Yatağından sıçrayışların aklıma geliyor,
Solan yüzünü anımsıyorum,
Hüzünlü gözlerini,
Bembeyaz, düzgün dişlerini,
Yumuşak kahverengi saçlarını anımsıyorum,
Sonra ellerini,
Konuşan, düşünen, duyan ellerini,
Bir sanatın çilesini dokuyan ellerini,
Güçlü ellerini,
Sonunda bütün kahpeliklerine dünyanın,
O meydan okuyan ellerini.
Yarım kalmış hatıraydın sen,
Tamamlandın ölünce.
Şimdi yarım kalmış hatırayım ben,
Tamamlanacağım yanına gelince...
