inanmasi zor bir durumdur. lakin basima gelmistir. 31-7-07 tarihli gaziantep berlin arasi ortalama 4 saatlik bir hava yolculugu sirasinda yasanmistir. ülkeden ayrilma psikolojisi ile ezik bir sekilde ucaga binilmis, aileden ayri gecen 4 ay sonucunda 12 kilo vermis vaziyette idim. turkiye den temelli ayrilmak öyle bir koymustuki bir gun onceden saclarimi 3 numaraya vurmustum. zayif,kara kuru ve kel gibi bi halde ucaga bindim, birazda gec kaldigimdan cogu kisi yerlesmisti. ardindan yasanan diyalog ise asagidaki sekildedir.
xx: pardon orta koltuk benim, sanirim sizinki cam kenari.
xy: ya ben korkuyorum kalkis ve inislerden rica etsem yerinizde otura bilirmiyim.
xx: tabi problem degil.
iste olayin koptugu an bu andir. ellerimi birlestirip hatunun agzina yaklastirdim.
xx: kus kus utanma valla bak bisi olmaz.
ardindan bir kahkaha kopar.
xy: aay öldüm, olurmu canim ya öyle sey.
xx: önemli degil valla.
xy: ben esra, senin ismin ne ?
az türk filmi gibi oldu, dedim ya inanmasi zordur. fakat gercek durum aynen budur. hatun kisi ile yol boyunca sohbet edilir. ucak indikten sonra almanca bilmedigimden, hayirsever hatun kisi pasaport kontrolunde falan baya yardim etti. sonra msn adresini verdi. cantamizi taktik kolumuza herkes kendi yoluna. ama evlerimiz yakinmis 2 metro duragi kadar. baya bir sure birlikte takildik. simdide gorusmuyoruz. oda ayri bir basligin hikayesidir.
uçağın kaldırdığı hatunu ikinci bir defa kaldırmaya çalışmaktır. gerek yoktur, zira uçak hatunu da sizi de, diğer yüz küsür yolcuyu da çoktan kaldırmıştır.
bunun yanında hatun kaldırmak da bir şey mi canım?
