5 ay sadece skyptan görüntülü arama ile konuştuk. 5 ay sonrasında ilk buluşmamızı yaşadık. 7. ayda ise üniversite sebebi ile aynı şehirde yaşamaya başladık. bunu en başından beri biliyorduk. ve şu an 2. yılımızı doldurmak üzereyiz.
edit: belirtmek istedim gerçekten büyük fedakarlıklar gerektiren bir iştir. zordur zoru başardıktan sonra da o sırt yere gelmez. tüm gelecek planlarımı hayallerimi değiştirdim. bambaşka bir bölüm bambaşka bir şehir yazdım tercihlerde.
geçmişinin olmasıdır.
geçmişin yoksa yeni bir ilişkiyse o ilişki ayakta durmaz.
ama bir geçmişiniz varsa ve sonradan araya mesafe girdiyse ne olursa olsun devam eder. en azından normalden fazla olasılığı var.
olmayan yollardır. ütopyadır. çünkü uzak mesafe ilişkisi yürümez. bunu her tanıdığıma söylerim. gayet de iddialıyım. istisnalar kaideyi bozmaz elbet. o istisnalar da anca kısa uzun yıllar birlikte olup kısa süre ayrı kalanlardır. yoksa ortak bir yaşam olmadan ilişki olmaz. gülerken, ağlarken, canın sıkıldığında, umutsuzluğa düştüğünde yanında olup omzuna yaslanamadığın, koynunda uyuyamadığın, hayatındaki gelişmeleri ellerini tutup göğsüne yatıp anlatamadığın insanla ilişki olmaz. kimya bozulur. zorlamalar, gereksiz kıskançlıklar, mecburen sürdürmeler, enerjisini enerjine çarptırabildiğin insanlara kaymalar, bu yüzden vicdan azapları, kendine ve karşı tarafa yalan söylemeler falan derken biter o iş. bazen 1 ayda, bazen 1 yılda, nadiren daha çok ama biter. eğer kavuşma günü net ve yakın değilse hiç yormayın kendinizi derim. hayat kısa.
sevmek yetmez mi yahu.
emek dedigimiz, dostluk dedigimiz sevgi yetmez mi kalbin kilometrelerce otedeki birisi icin atmasina?
sarildiginda hissetigin duygu ozlediginde sarmaz mi eger seviyorsan.
..
belki de bundan dolayi herkes yurutemez bu iliskiyi.
haketmek gerekir cunku deger verdigini.
