boğazım düğümlendiğinde,
elimden gelen hiçbir şey olmadığında,
kapana kısılmışken...
beni boğan herşey,
beni yaşamaya küstüren ne varsa gözlerimi açmamla birlikte normale dönecek hissi...
çocukluğumdan bu yana hep böyle hissettim.
sizin hayatınızı bilmiyorum; ben de çokça işe yaradı gözlerimi kapamak.
inandığım, sığındığım küçücük batılımı her defasında işe yarar kıldığı için Allaha şükürler olsun.
Küçüklüğümden beri sorunlarımla baş etme yöntemim uyumak.
Bu yüzden ne zaman mutsuz ve üzüntülü olsam uykum gelir.
Sanki uyuyup uyanınca geçecek gibi.
Geçmediği gibi, sarhoşmuşçasına uykulu dolaşıyorum bu ara.
Belki de kahveyi sevmem bu yüzden, bir çeşit panzehir olmuş bana.
Haydi, iyi geceler. Umarım bu sefer geçer.
yok öyle bir his. bir kere uyuyamazsınız, uyusanız kâbus görürsünüz. uyandığınızda ise hep biri yanınızda olacak diye açtığınız gözleriniz yine hüsran ile örtülür.
Genelde yaşadığım bir durumdur ya da histir,tanımlayamadım tam olarak.
Çok üzgün olduğum zamanlarda genellikle uykum gelir ya çok ağlamaktan ya da artık zihnen aşırı yorgun hissediyor oluşumdan ötürü, beynim beni uyumaya ikna eder bir şekilde.
Uyku ile uyanıklık arasında bir yerlerde,hani o bilincinizin tam olarak yerinde olmadığı anlar var ya, işte o anlarda derdimi unuturum ben mesela. Uyuyunca kısmen geçiyor,zihin düşünmeyi bıraktığı için. Uyanana kadar sürüyor bu, orası ayrı. Yeniden kendinize geldiğinizde hissettiğiniz o müthiş hüzün ve kaygı da cabası, insanı uyanır uyanmaz daha da beter ediyor.
Yani uzun lafı kısası uyku kısmen geçiriyor gibi bazı şeyleri.Tabi sizi üzen meseleler rüyalarınızda da size musallat olmadığı sürece.
göz yaşı yoksa ağlamıyor gibi bir şey.bu mümkün mü? kabus görürsünüz ve her şey iki katı zararla geri döner. şimdi neresinden tutarsam tutayım hep bir kırık...
