böyle düşünmeleri için o gece birazcık uyumayı istemiş bünyenin yaptığı şizofrenik aktivite. uyursak geçer düşüncesi mantıklı gelmişti hepsi bu. her mantıklı düşünce birer intihardan ibaret değil miydi sanki. öldüğüm gün herkes aklımı çıldırmışım gibi baktı yüzüme alıştım zamanla. anti depresanlar, sonu gelmeyen psikolojik tedaviler ve tıp dünyasına adını altın harflerle yazdıracak milyarlarca tanı beni sahiplenmeyi bekliyordu.
acaba biz şizofren miydim ? yoksa bir ölü mü ? hala uyuyor muydum ?
ugün bensem, dün başkası oluyordum ve yarınlarım mülteci gibi kayıptı. mürekkep testinden sıkılmıştım, doktora yasakları çiğnediğimi ve geçmişime dair yalanlarımı sıralıyordum. nefes almadan benim anlattığım vahşi kurguları dinliyordu. çünkü insanlar böyleydi kendilerinden daha vahşi birilerinin varlığı onları rahatlatıyordu.
onun için ben uyudum ve düşlerim intihar etti ardımdan...
