evet küçükken yatağa yattığımda bildiğim duaları etmeye başlardım ve ardından uyuya kalırdım. bu benim için bir alışkanlıktı. hem kendimi daha rahat hissediyor hem de bunu zorunluluk olarak görüyordum. özellikle son 3-4 senede olay değişti ve bu alışkanlığımı yavaş yavaş kaybettim, bende bir zorunluluk hissi yaratmamaya başladı. bazen aklıma geliyor ve gereğini yerine getiriyorum ve kendimi daha iyi hissediyorum. ama işte bunu zorunluluk olarak görme ya da ne biliyim tekrardan alışkanlık haline getirmem zor. umarım başarırım.
her gece yatağa yatınca, her sabah evden çıkarken hz.muhammed (s.a.v) ve rahmetli babama dua ederim. tabii cümle geçmişlere de. o sayede huzur olabiliyor hayatımda.
küçükken zaman boldu ve herşeye zaman bulurduk büyüdükçe olmıcak işlere zaman ayırırken kendimize zaman ayıramadık ve istediklerimize zaman yetmiyor. demek ki bir yerde yanlış yapıyoruz..
