dua ederdim her yatmadan önce ailem için kendim için ülkem ve ülkemin askerleri için, huzur ve mutluluk dilerdim yaradandan. şimdiye bakıyorumda her gün farklılaşıyor insanoğlu. her gün başka biri oluyor. bazen düşünüyorumda çocukluğumu çok özlüyorum.
"çocukken her akşam yatmadan önce tanrı'ya bana bir bisiklet vermesi için dua ederdim. bir gün tanrı'nın çalışma tarzının bu olmadığını anladım. ertesi gün gittim kendime yeni bir bisiklet çaldım ve her akşam yatmadan önce tanrı'ya günahlarımı affetmesi için dua ettim." (bkz: al capone)
gün içinde edildiyse sorun değildir ama gün içinde allaha avuçlarını açıp dua edemiyorsan. Ve günler, haftalar, aylar hatta yıllar geçmesine rağmen allaha samimi bir yakarışta bulunamıyorsan zordur işin. Bu dönemler insanın en zor dönemleridir.
Allah dilimizi duasız, gönlümüzü imansız bırakmasın.
büyüdükçe hayatın gerçeklerini öğrenip, aynı zamanda evrende işlerin dua, büyü, tılsım ıvır zıvır gibi metafizik öğelerle işlemediğini öğrenmekten ileri gelen durumdur.
