millet utancından donuna sıçıp bokunun üzerine oturabilmiş ama, benim sınıfımda ki çocuk paçasından bokunu düşürmüştü. herkes şanslı değil. hayatımda yaşadığım en trajik olaydı. sınıftaki kimsenin bu olayı unutmadığından bokunu düşüren arkadaşımız yavuz kadar eminiz.
sınıfta sadece ben ve arkadaşım varken, buğulu cama "eşekler" yazmıştım. tenefüs sonrası ders gelen öğretmen yazıyı görmüş ve hiddetle "kim yazdı bunu" diye bağırmıştı. arkadaşım bana bakıp kıs kıs güldü. ispiyonlamadı saolsun. bir hayli utanmıştım.
1. sınıftayken utancımdan tuvalete gidebilir miyim dememiştim altıma sıçmıştım. ilk derste olduğunu düşünürsek; 6 ders boyunca o bokla nasıl durdum bilmiyorum.
edit: kokudan şüphelenen sıra arkadaşım burada sanırım. hatta önümde ve arkadamda oturanlar da.
mahallede tek arkadaşım vardı: "osman" . her gün osman'la birlikte oyunlar oynardık, hep aynı takımdan olurduk, yediğimiz içtiğimiz ayrı gitmezdi, evden annemize ekmek arası yiyecek bir şeyler yaptırırdık. hep aynı şeyler olurdu ekmeğin arasında. o şeylerde peynir zeytindi amk ne uzatıyorsam. neyse ben 5. sınıfa, osman 3. sınıfa gidiyordu, ikimizde öğlenciydik. ikimizin ailesi de fakir sayılırdı açıkçası. bir gün babam işyerinden içinde kocaman bir sosis ve de rus salatası olan değişik değişik ketçaplı, mayonezli tarzında kocaman bir sandviç getirdi ama 5. sınıfa giden bir çocuk tek başına yiyemezdi onu. neyse osman'la yemek yeme saatimiz geldi. osman annesinin çarşıya kadar gittiğini, annesi çarşıdan gelince ekmeğini yaptıracağını söyledi. bende babamın getirdiği sandviçi getirmiştim. ama yabancıyız amk ikimizde sosise, rus salatasına falan * . neyse ben kader arkadaşıma ihanet ettim. o kocaman bir yetişkinin bile tek başına zor yiyeceği sandviçi tek başıma osman'ımın gariban bakışları arasında yedim ve de bir parça vermedim. durun daha orospu çocukluğum bitmedi. osman sonra evden annesinin yaptırdığı peynir zeytin ekmeği getirdi. ona da hallendim. işte o küçükken yaptığım piçlik hala ne zaman aklıma gelse üzülürüm. çünkü şimdi her şeye duyarlı, kendi yemeyip yediren, bambaşka bir adam oldum. bunu kendimi övmek için söylemiyorum keşke gamsız olsam ama demek ki her şeyin tohumu da çocuklukta atılmıyormuş. gerçi bunu osmana da anlattım güldük geçtik büyüyünce, hatta hatırlamadığını söyledi ama gene de unutmak istiyor insan
hala daha vicdan azabi duydugum bir olayi unutmak isterdim; ilkokul 2. sinif ve hocamiz hikaye kitabi alin demisti, ben de alamamistim, sonra ogle arasi gizlice hocanin dolabindan tavsani anlatan bir hikaye kitabi calmistim. sonra da benim diye gosterdim ama eminim ki anladi lakin beni utandirmamak icin sustu. canim ogretmenim benim..
Orta okulda arkadaşa kalemlik fırlattım diye en yakın arkadaşlarımdan biri olan sınıf başkanıyla birlikte müdür yardımcısının odasına gidip şuana kadar yediğim en büyük tokadı yemiş olmam. Aklıma geldikçe kıza sövüyorum. Aklıma geldi.
2. sınıftayken sınıftaki pis bir çocuk gözümün önünde hatta gözlerime bakarak sümüğünü avucuna hınkırıp sonra da yalamıştı.kusa kusa sınıftan çıkmış ve kusmaya devam ederek tuvalete koşmuştum. sanırım yine kusucam...
Bütün sınıfın pantalonunu indirirdim. Taki öğretmenin oğlununkini indirene dek. Hoca tüm sınıfı karşıma alıp lank! diye indirmişti pantalonumu. Ne ağlamıştım beee
23 nisan hazırlıkları için stadda çalışmalar yapıyoruz.sabahın köründe bebeleri toplayıp götürüyorlar.akşama kadar yerinde kımıldamak mümkün değil.(şimdiki çocuklar gibi değiliz korkardık )neyse akşam üzeri oldu okula geri dönüyoruz.bende bir ağrı çatlıyorum.utandığımdan çişim var diyemiyorum.okula geldik bahçede öğretmen konuşuyor.benden bi sıcaklık yayıldı.okulun bahçesinde o kadar öğrencinin içinde altıma işedim.çok utandım eve kaçtım ama o ağrıyı bide sınıfın yakışıklısının aaaaaaaaaa işiyor demesini unutamam. bu yüzden okulu değiştirdim. unutmak isterdim hatta herkes unutsun istedim.
babam okula beni almaya, toplantiya vb. gelince herkesin yasli gorup deden mi demesi, iktidara kizan babamin okul aidatini vermek istememesi yuzunden okulda ogretmenin herkesin icinde parayi getir diye kizmasi, evde aidati isteyince babanin kizmasi, arada ezilmek, gerizekali ilkokul arkadasinin dukkaninda dergi okuyalim ille (Cocuk dergisiydi adi neydi unuttum) diyerek gec kalmaya neden olmasi, sonra sen dukkandan cikinca evini arayip yabenimsinyatopragin bizim dukkandaydi demesi, bundan habersiz gec kaldim kizacaklar diye bir yalan uydurup hem yalan hem gec kalmaktan cift kat azar isitmem, annesi ogretmene altin set alip yag ceken kizin sinifin gozdesi olmasi ve bizim hakkimizi yemesi ogretmenin de buna mutlu olmasi siz onun tirnagi olamazsiniz demesi ve bunun cok dokunmasi, daha neler neler. gece gece aglattin beni sozluk.
ilk okulda, sınıfımızda esma diye çirkinmi çirkin, gerzek mi gerzek bi, günümüz keziban tabirine şak diye oturan bi kız vardı. neyse işte o zamanlar herkesin yaşadığı gibi öğrenciler arasında şakalar vardır. bir gün koşaak gelip bana dedi ki; ''yuges benle çıkarmısın?'' ben şaşırdım tabi. ama yüzümü ekşittim, sınıfta taş gibi merve, esma'nın emmi kızı şeyma varken sen kimsin yarraam der gibi baktım. ama esma hala gülümsüyordu, ben pek anlam veremedim yine. sonra sanki nisan bir şakası yapar gibi ''ama üçüncü kata kadayy heyyy'' diye bağırdı. ardından hunharca kahkası okulun koridorundan öğretmenler odasına kadar ulaştı. tabi bende hoş bir gülümseyişle karşılık verdim esma'ya. ulan bıyıkları bile vardı kızın, işte o derce..
hikayenin geri kalanını yine esma ile yaşadım. bu işte bam telinin koptuğu an'dır.
bir kaç gün sonra yine yanıma koşarak geldi. bu sefer pek durmadı yanımda, sadece ''yuges sen bittin'' dedi ve koşarak ayrıldı yanımdan. ben yine bi şaka yapıyor salak deerken elinde küçük bir kağıtla koşarak yanıma geldi. bu defa acayip sinirliydi. bana kağıdı fırlatıp; beni seviyormuşsun, kağıdı defterimin arasında buldum dedi. şaka yapıyor sandımama durum çok ciddiydi. üzerime doğru gelip resmen tekme tokat girişti. ben ozamanlar ufacık, tıfıl birşeyim gücüm de yetmediği için altına aldı beni. ayağa kalkmak istiyorum olmuyor, yumruk savurmaya çalışıyorum yine olmuyor. bizi ayırdılar. sevenlerimiz de varöış çok şükür dedim. ama yeniğim dayağın etkisindeyim hala. burnumdan soluyorum, sağım solum acı içinde. arkadaşlarım boynumun kanadığını söyledi. ama önemli değildi. ben şimdi medeni bir insan gibi konuşmaya başladım; onu ben yazmadım esma dedim. seni müdür'e şikaağt edicem diyerek ayrıldı sınıf'tan. sonra müdür geldi, ben durumu izzah ettim. allah'tan müdür halimi anladı da olay kapandı.
ama boynumda ki yara izi tam bir hafta kapanmadı. evdekilerin bile alay konusu oldum amk. küçük kardeşim ''esmadan dayak yiyyen abiii'' diye dolanıyordu evin içinde, düşünün artık halimi.
ilk defa derse çalışıp öyle gidip hevesle sınıfta parmak kaldıran tek çocuk olup öğretmenin "neyse buraya kimse çalışmamış bu konuyu geçiyorum." demesi ve ardından hayal kırıklığı ve yutkunma...
sen müslüm gürses'in nesi oluyorsun sorusunu unutmak istiyorum, aradan 15 yıl geçti zihniyet hala aynı zihniyet geçen sene ceza hukuku hocam 200 kişilik amfide mikrofondan bu soruyu sordu . Yettiniz artık
edit: soyadımı yazmayı unutmuşum soyadım ne yazıkki gürses
zarar vermek aklımın ucundan bile geçmezken bir arkadaşımla el ele tutuşup dönerken aptal çocuk beni bıraktı. sonuç olarak kafası yarıldı ve ben onun yüzünden annem kadar sevdiğim öğretmenimden tokat yemiştim. benzeri bir olay 1 sene sonra başka bir arkadaşla olmuştu. onun sonucunda ise arkadaşımın sol kolu 3 yerinden kırıldı ve öğretmenimden aldığım ceza sonucu yüzümün yarısı domatesden daha kırmızı olmuş, kulağım şişmişti. keşke hiçbiri olmasaydı onlara zarar vermeyi asla istemezdim. (Not: o kolu kırılan arkadaşla hala görüşüyoruz ve aramız mükemmel hani şu sağlam dostluk dedikleri gibi.)
1.siniftayken bir cocuk vardı, sınıfın tüm sakinleri bi kere bile olsa onun tirmalamasina maruz kalmıştı. -Evet erkekti ve tirmaliyordu- neyse iste sınıfta tirmalanmayan nadir şahıslardan biriyim o aralar suratımda iz kalır korkusuyla da cocuğa fazla bulasmiyorum ama içimdeki asi ruha da engel olamıyorum. Küçük kavgalar falan oluyor ama tırnak evresine geçilmiyor. Yine bi gun beni cok kızdırdı karşılıklı sözlü kavgaya başladık yine o bana salak diyor ben ona aptal falan neyse cocuk elini suratıma doğru yaklaştırmaya basladi. Bende hayat durdu her şey ağır çekimde gerçekleşiyor. Reflekslerim iyidir simdi o zamanlarda gençlik var 'ondan önce ben yapiyim' diye anlık bir karar verip cocugun suratını bir guzel tirmaladim. Tabi tüm öğretmenler başımızda ay ben bir kınanıyorum bir kınanıyorum sormayın, neler neler diyor ogretmenler savunmaya da savunamiyorum kendimi. Cocuk sınıfın tamamını tirmalamis lafı edilmemiş, ben sınıfın intikamını almisim, kimsenin cesaret edemediğini yapmışım, hepsini geçtim kendimi savunmaya çalışmışım bi de gelmişler azarlıyorlar. Cocuk acıdan ağlar ben azarlandim diye sinirden ağlarım. Ortalik sakinlesti Aradan biraz da vakit gecti cocukta sıra arkadasimdi, tuttu benle abakusunu paylaştı. Ben bir pişman oldum bir üzüldüm anlatamam. Özür diledim cocuktan -bu sefer kendi istegimle- diledim dilemesine de benimle abakusunu paylaştı diye cocuğu tirmalamis olmama hala üzülürüm. Unutsam hos olacak, vicdan azabı bunlar hep.
ilkolul üçteydim matematik yazılısı oluyoruz.
yanımdaki kız hocadan tuvalete gitmek için izin istedi, bizim hoca psikopattı biraz vermedi izin.
kız nasıl kıvranıyor yanımda ecel terleri döküyor. bir daha izin istedi hoca bekle az kaldı bitmesine gibi bir cevap verdi.
neyse kızda bir sessizlik oluştu.bir baktım üstten alta bişe damlıyo patlak boru misali şıp şıp...
hemen gammazladım sidikliyi hocaya; 'hocam bu kız altına işemiş yeaaa'
hoca bir tokat patlattı buna, çağırdı velisini gönderdi.
ben kaldım sidikli sırayla başka yer de yok oturacak sınıf cuma namazındaki gibi safları üçlü tutmuşlar.
hoca verdi elime bezi bana sildirdi sidikli sırayı, kaltak karı bak yine sinirlendim yahu...
