Orta okulda arkadaşa kalemlik fırlattım diye en yakın arkadaşlarımdan biri olan sınıf başkanıyla birlikte müdür yardımcısının odasına gidip şuana kadar yediğim en büyük tokadı yemiş olmam. Aklıma geldikçe kıza sövüyorum. Aklıma geldi.
hala daha vicdan azabi duydugum bir olayi unutmak isterdim; ilkokul 2. sinif ve hocamiz hikaye kitabi alin demisti, ben de alamamistim, sonra ogle arasi gizlice hocanin dolabindan tavsani anlatan bir hikaye kitabi calmistim. sonra da benim diye gosterdim ama eminim ki anladi lakin beni utandirmamak icin sustu. canim ogretmenim benim..
mahallede tek arkadaşım vardı: "osman" . her gün osman'la birlikte oyunlar oynardık, hep aynı takımdan olurduk, yediğimiz içtiğimiz ayrı gitmezdi, evden annemize ekmek arası yiyecek bir şeyler yaptırırdık. hep aynı şeyler olurdu ekmeğin arasında. o şeylerde peynir zeytindi amk ne uzatıyorsam. neyse ben 5. sınıfa, osman 3. sınıfa gidiyordu, ikimizde öğlenciydik. ikimizin ailesi de fakir sayılırdı açıkçası. bir gün babam işyerinden içinde kocaman bir sosis ve de rus salatası olan değişik değişik ketçaplı, mayonezli tarzında kocaman bir sandviç getirdi ama 5. sınıfa giden bir çocuk tek başına yiyemezdi onu. neyse osman'la yemek yeme saatimiz geldi. osman annesinin çarşıya kadar gittiğini, annesi çarşıdan gelince ekmeğini yaptıracağını söyledi. bende babamın getirdiği sandviçi getirmiştim. ama yabancıyız amk ikimizde sosise, rus salatasına falan * . neyse ben kader arkadaşıma ihanet ettim. o kocaman bir yetişkinin bile tek başına zor yiyeceği sandviçi tek başıma osman'ımın gariban bakışları arasında yedim ve de bir parça vermedim. durun daha orospu çocukluğum bitmedi. osman sonra evden annesinin yaptırdığı peynir zeytin ekmeği getirdi. ona da hallendim. işte o küçükken yaptığım piçlik hala ne zaman aklıma gelse üzülürüm. çünkü şimdi her şeye duyarlı, kendi yemeyip yediren, bambaşka bir adam oldum. bunu kendimi övmek için söylemiyorum keşke gamsız olsam ama demek ki her şeyin tohumu da çocuklukta atılmıyormuş. gerçi bunu osmana da anlattım güldük geçtik büyüyünce, hatta hatırlamadığını söyledi ama gene de unutmak istiyor insan
1. sınıftayken utancımdan tuvalete gidebilir miyim dememiştim altıma sıçmıştım. ilk derste olduğunu düşünürsek; 6 ders boyunca o bokla nasıl durdum bilmiyorum.
edit: kokudan şüphelenen sıra arkadaşım burada sanırım. hatta önümde ve arkadamda oturanlar da.
sınıfta sadece ben ve arkadaşım varken, buğulu cama "eşekler" yazmıştım. tenefüs sonrası ders gelen öğretmen yazıyı görmüş ve hiddetle "kim yazdı bunu" diye bağırmıştı. arkadaşım bana bakıp kıs kıs güldü. ispiyonlamadı saolsun. bir hayli utanmıştım.
millet utancından donuna sıçıp bokunun üzerine oturabilmiş ama, benim sınıfımda ki çocuk paçasından bokunu düşürmüştü. herkes şanslı değil. hayatımda yaşadığım en trajik olaydı. sınıftaki kimsenin bu olayı unutmadığından bokunu düşüren arkadaşımız yavuz kadar eminiz.
sanırım 2. sınıftaydım. öğretmen sorular sorup ilk önce bilene ödüller veriyordu. * nefret ettiğim bir kız vardı. benim cevaplayacağım soruyu o cevapladı diye sıramın altındaki şemsiyeyle dalmıştım kıza.
1.ya da 2. siniftaydik okula asi yaomak icin hemsireler falan gelmisti kizlar elbiselerini ve coraplarini cikarsinlar ic camasirlari kalsin bi tek dediler. ben basladim soyunmaya. ne bileyim siniftan erkekler ciktiktan sonra soyunacagimizi. ugurcan vardi bana bakip pis pis gulmustu. hemsire ordan simdi degil diye bagirdi tum sinif bana dondu o an. allahim bu nasil bi utanc. dunyanin cekirdegine kadar inmistim sanirim.
9 yaşındaydım. "orospu çocuğu" kelime grubunun anlamını bilmiyordum. evet, şaka değil! çocuğum... bu küfrün anlamını bilmiyorum. daha doğrusu bunun küfür olduğunu bilmiyorum. belki de küfrü bilmiyorum. assdasddfdgss...... neyse konuya döneyim. ilkokul 3. sınıftayım. ortaokul 8. sınıftan koca koca abiler geldiler yanımıza. ellerinde bir kağıt var. gençlere uzatıyorlar. ama gençlerin hiçbiri o kağıdı almıyor. beni gördüler. kağıdı bana uzattılar elime aldım. kağıtta "orospu çocuğu" yazıyor(muş). dediler ki git bunu şu hocaya götür (bayan hoca). ismini bile bilmiyorum hocanın. hocayı işaret ettiler. ben de gittim hocanın yanına. hocaya kağıdı uzattım. hocanın kağıtta biraz göz gezdirmesi ile tokatı yemem bir oldu. tabii ordan müdür yardımcısının odasına. ordan müdür ün odasına derken. o gün zehir olmuştu. müdür çakmıştı durumu. olayın faillerinin kim olduğunu sormuştu bana. ben de söylemek mi istemedim yoksa koskoca okulda onları bulamadım mı bilmiyorum... öyle kalmıştı.
3. sınıfta iş teknik dersinde sınıfımıza pencereden muhabbet kuşunun girmesiyle bir anda sınıftaki sessizlik bozuldu. herkes kuşu yakalamak için sıraların üzerinde gezerken hocanın bağırmasıyla tüm öğrenciler kendine geldi. hoca kapıyı açar açmaz kuş dışarı çıktı ve bende arkasından. tam 2 ders sonra kuşu yakalayamayıp sınıfa girmek aklıma geldiğinde artık çok geçti. kapıdan adımımı atar atmaz işteknik hocası beni içeri alarak bir güzel dövdü. o gün bu gündür hiçbir kuşu sevmem.
arkadaşım ön sırada saatiyle oynuyordu. ver lan biraz ben oynayayım diye dürttüm dürttüm vermedi. sonra ben sinirlendim, saati elinden almak için kendi sıramda ayağa kalkıp domalmak suretiyle ön sıraya uzandım. uzandığım gibi "zort" diye osurdum. aynı hızla geri çekilip sıranın altına girdim çömeldim. herkes çok güldü.
üçüncü sınıftaydım, okulda tuvalete giremiyordum çok pis olduğu için, son derse kadar sıktım kendimi,sınıftan çıkmamıza 5 dk kala öğretmenin montlarınızı giyin talimatıyla kalkıp kırmızı montumu giydim, şapkamı taktım ve çişimi yapmaya başladım bir anda, tutamadım. sonra elimdeki suluktaki duyu yanlışlıkla dökmüş gibi yapıp çişimi yaptığım yere boşalttım. herkese de su döküldü demiştim ve yemişlerdi. allahtan montumu giydikten sonra işemişim ya yoksa yırtamazdım suyla falan. ayrıca ilkokul arkadaşlarımdan özür dilerim yalan söylediğim için.
1.sınıftı. derste tuvalete gitme alışkanlığı daha okula başlamadan kafamda silinmişti.*
bir gün tuvalete gitmem gerekti, gitmiyorum tabi. sinirden ağlamaya başladım. sınıfın göz bebeği niye ağlıyor; herkes dikkat kesildi. hoca benimle ilgileniyor, dersi bırakmış. sonra devam ediyor biraz; fakat ben durmadan ağlıyorum. en son tuvalete gönderiyor elini yüzünü yıka da gel diye. gidiyorum tuvalete, sadece elimi yüzümü yıkıyorum. işimi halletmek yok.***
tabi geliyorum tekrar ağlamaya başlıyorum. hayır lanet ders sanki saatler sürüyor; bitmek bilmiyor. yine herkes soruyor: "neyin var?" bende tık yok. zırlamaya devam.* en sonunda yanımdaki arkadaşıma söylüyorum mevzuyu; tutar mı ağzını hiç yırtık? pat diye söylüyor sınıfın ortasında "hocam tuvaleti geliyormuş, ondan ağlıyormuş." diye...*
hoca da durur mu? düşene bir tekme de o vuruyor: "ee tuvalete gönderdik ya seni, işini niye halletmedin?" diye.**
1. sınıfta nefret ettiğim bir ilkokul hocam vardı beni çok dövdü, bende ona inat olsun diye sıraya kusmuştum son dersti, kustuktan sonra kendime geldim ve hoplayıp zıplayarak evin yoluna koyuldum. Hocam mı? en son sırayı dezenfekte ediyordu iğrene iğrene.
birde ilkokul 5'de fatih diye bir çocuk gelmişti, sınıfımıza tenefüste oyun oynarken, dövdüm. Ertesi gün annesi sınıfa gelip seni müdüre şikayet edeceğim diye tehdit etmişti çok korkmuştum. o çocuğu hala görürüm yakın oturuyoruz. Bana bi gülümseme gelir. erkek fatma'mıydım neydim ya.
