gece gece gözlerimi doldurmuş filmdir. Filmin girişini pek beğenmesemde, sonlara doğru boğazımda bir düğüm oluştu. Filmle ilgili aklıma takılan birkaç soru da oldu. Filmin ana karakterlerinden biri olan yılmaz onca sene içeride yatmasına rağmen parayı nerden bulup da istanbul a gitti? Keşke bu ayrıntıya yer verilseydi. Fazla küçük bir ayrıntı gerçi. Onun dışında oyunculuk bazı yerlerde çok yetersiz kaldı. Özellikle yılmaza yazan şarkıcı kadının (adını unuttum üzgünüm) oyunculuğu vasattı. Ayrıca şu doktorların çocuğun durumunun kötü olduğunu söyleme şekilleri ve mimikleri çok çok kötüydü. Doktorlar duyguyu biraz olsun daha iyi aktara bilseydi, hüngür hüngür ağlayabilirdim. Filmin sonu müthişti, bunu es geçemem. O çocuğun babasına sarılıp ağladığı bölümde boğazımda koca bir düğüm oluştu. Sonuç olarak ne kadar sıradan bir film olsada insanın boğazında yutkunamadığı bir düğüm bırakabiliyor.
tukenmemesi gereken duygudur. sayet bizler hayallerimizi kendimize arac edinmis ve hayatimizda yol kateden insanlar isek, umut da o aracin benzinidir. umut candir.
olumlu yanları olsa da, insanı içten içe tüketen, enerjisini alan, bazen mutlu olmasına da engel olan , ve hayatını normal akışında yaşaması yerine hep bir şeyler ümit ederek, bekleyerek geçirmesine sebep olan şeydir.
bazen güzeldir umut, güç verir, sabır katar ama.. boşa gittiğini görünce her şeyin insan önce geçen zaman, sonra da kendi için üzülür.
umut aylar önce kaybetmeye başladığım kavuşunca dünyamın aydınlandiğini hissettiğim yüce duygu. umut insanın yüzüne bu kadar mi canlilik getirir, huzur getirir, istediğiniz şeyler olmuyor ama siz onların olmasını beklerken mutlu oluyorsunuz, sonunu bilmedigimiz şeyleri beklerken neden somurtalim ki.
Güneş doğudan doğar batıdan batar. Neden doğuyor bu güneş ve neden batıyor? Güneşin her batışını doğuşu takip ediyor. Her batışını ise doğuşu.
insanlar çok çabuk yitiriyor umutlarını. Hemencecik havlu atıyorlar. Peki ya bunun sebebi ne? Bu cevap üzerinde günlerce aylarca hatta ve hatta yıllarca düşünmenin bir manası yok. Tek sebebi korkumuz. Arzularımızın önüne korkularımız geçiyor ve biz de buna izin veriyoruz. Hayatta bir şeyleri yapmaktan korkuyoruz, yapamamaktan korkuyoruz. ihtimaller üzerinde durmak bile ürkütüyor bizi. Canımız yanmasın diye insanlardan kaçıyoruz. Ya yapamazsam ya olmazsa diyerek hiçbir şey yapmıyoruz. Ama böyle davranarak sadece ve sadece hayatımızı kısıtlıyoruz, sınırlandırıyoruz. Hayata mesafeler koyup duvarlar örüyoruz. Hayırları göze alamadığımız için evet diyemiyoruz. Göze alamadıklarımızın bizim hayatımızdan neleri götürdüğünün farkında bile değiliz. Sözün özü korkarak yaşıyoruz ve hayatı seyrediyoruz.
Yeni güne bir şeyleri değiştirerek başlamak istiyorsak korkularımızdan kurtularak başlamalıyız. En çok korktuğumuz şeylerin denemeye değer olduğunu da unutmamalıyız. Güneş doğuyor ve batıyor; güneşin batmasıyla gün bitmiyor. Sadece dünyaya karanlık çöküyor. Fakat içimizdeki dünyaya değil. içimizdeki dünyayı her zaman aydınlık tutmak bizim elimizde. Dünyamızı aydınlık tutacak şey ise umudumuz.
impossible is nothing even the word itself says i'm possible. Umut umutsuzluktan doğar. Unutmamalı insanoğlu: imkânsızlığın içinde bir imkân umutsuzluğun içinde ise bir umut var.
