melih gökcek in, ankara daki su sorunu ile ilgili olarak, hızlı tren faciasındaki gibi olayı allah a havale etmesinin şokunu üzerimden atamamışken, istanbulda camilerde müftülük onaylı ya da istekli, yağmur dualarına başlanması, ve günahsızlar diyerek çocukların ön saflarda avuçlarını aşağı doğru cevirip yağmur duasına zorlanmalarını görünce artık iyice zıvanadan uzaklaşıldığından emin oldum.
imam bu işi daha önce de anadolu da yaptığını söylüyor. peki yağmur yağdı mı diye soran muhabire de "yağdığı da oldu, yağmadığı da, takdiri ilahi" diyor. vay be. zaten iki ihtimalli bir önermenin, her olasılığında ayrı kılıf. yağarsa ben, yağmazsa allah. çok süper bi sahtekarsın hoca efendi. kalıbına hasta oldum. momentumuna değmek, seni yağmur ormanlarındaki en büyük ağaca bağlayıp günlerce ıslatmak isterdim.
depremle yaşamayı öğrenmek, susuzlukla yaşamayı öğrenmek, kuraklıkla yaşamayı öğrenmek, yaşamayı öğrenmek ve öğrenememek arasında kalan o ince çizgi neticesinde arada kalan insanın sonu.
böyle bir ülkede yaşarken yani ani değişimlerle baş ederken pek de kolay değildir ayakta kalabilmek; tabii ki biraz duyarlı ve çevrende neler olup bittiğine bakıyorsan.iş böyle olunca çok da sağlıklı yaşamanı kimse bekleyemz zaten senden.gayet normaldir...
