beyni saatte 400 km/h ile çalışan erkektir, hayatında etmediği kadar dua eder o saatler içinde:
'ya şimdi ben acıktım derse. allah'ım yardım et... yok yok, sen ye canım ben gelirken yedim derim. yok, ya yutmazsa napıcam?'
gibi türlü fikirlere bürünür.
hemen her erkeğin başına gelen bir durumdur bu, rezil olmuşluğun artık beden bulmuş; fanileşmiş halidir.
yanaklar kızarır, sigara üstüne sigara yakılır. tabi varsa... para harcanabilecek her türlü mekandan uzak yerlerde gezilmeye çalışılır.
tabi bu sırada 'lan çakmasın ne olur?! allah'ım yap bi güzellik şu kuluna!' gibi yakarmalar devam eder.
nihayetinde şu konuşmayla sıçılır:
+askım hadi bi çay içelim şurda.
-yok yeaa napcan çayı bu sıcakta?!
tamam soğuk bişeyler içeriz o zaman.
(içinden) 'hayda kendi ölüm fermanımı imzalıyorum.' +iyi iyi hadi bi çay içelim.
içeri girerken ''allah'ım ben sana ne yaptım bu kadar? etme eyleme?!'' denilse de boştur artık.
çaylar içilir, ardından kola gelir... böyle giderken 'ammaaaannn nasılsa sıctık.' denir ve waffle tarzı ne varsa dolar masaya.
artık o korkulan an gelip çatar. masadan kalkılır, hesabı ödemeye doğru gidilir.
çabuuuukkk! 112'yi arayın: kalbim hızlanmaya başladı, devam edemic
halden anlayan bir kız arkadaş bulunduğunda sorun olmaz. 2 sene boyunca parkta buluşan ve sokaklarda kar kış dinlemeden yürümeye razı olan birini tanıyorum ben. *
