hatırladım bu oyunu dünya tatlısı -ama genlerinden dolayı geveze- kuzenim yağmurla bu oyunu. çocukken oynardık hani, uzun süreli sessizliklerin hatrına.
işte o oyunda, durmadan sağ elinin işaret parmağını kaldıran bi velet olurdu. "yok, hayır" derdin de ölümsüzlüğün sırrını verecekmiş gibi yalvarırdı bi kelam etmek için. sen de "ulan acaba" deyip yol verirdin çocuğa. sonra o velet:
- bak tıp oynuyoruz ama kimse konuşmayacak
gibi saçma, sikimsonik bi şey söylerdi. aha işte o çocuğun var ya ben ta..
yazımı taçlandırmak adına (başlıkta yaptığım tespitin ayaklarının yere basması adına) somut verilere, deneysel istatistiklere yer vermek isterdim. yapılan araştırmala göre "bu tip çocuklardan hiç bi bok olmuyo" ya da "bu tip çocuklar, kurallara itaat etmeyip kendi kurallarını esneklikle yaratıp büyük adam oluyolar" demeyi çok isterdim. gelgelelim elimdeki imkanlar bu denli tespirlere el vermiyor. biz zavallı adamlar, sıradan çocukluklar yaşayıp, alelade hayatlar süren insanlarız. tam da bu yüzden başlık kahramanı:
biraz benim, biraz sensin, biraz da sunay akın amuniyim..
