on yıllardır değişmeyen gerçek. bizdeki üniversite üçüncü sınıfı aslında lise 6 gibi adlandırabiliriz.
hiç bir boka yaramayan, yeni bir şey üretip keşfetmeye dayanmayan, kitapta yazanların ezberlenmesine dayanan sistemden ne olur. kendi arabamızı bile yapamıyoruz, bulduğumuz, geliştirdiğimiz bir şey yok. mühendis dediğimiz adamların en kralı montaj üzerine çalışmayı hayal ediyor.
madem ki kendi arabamızı, motorumuzu yapamıyoruz demek ki bizde atıyorum makine mühendisi yok. örneğin bunu yapmayı öğretemeyecek adamı hoca yapmayacaksın, derhal siktir edeceksin. bunu yapmayı öğrenmeden de kimseye diploma falan vermeyeceksin. o okulu da liseye çevirip ekleyeceksin.
bak youtubta amerikalı 10 ila yirmi yaş arası gençlerin diy (do it yourself) projelerine. bunlar üniversiteli bile değil çoğu, bizdekiler bir bok yapamayınca lastik yakıp halay çekiyor. onu babaannemde yapıyor köyde.
ingiliz ülkeni işgal etmiş, giderken de sana bir meşin top bırakıp sen bununla oyna tamam mı demiş. arkadan ananı skiyor senin haberin yok.
türkiyede bir üniversiteye başladığım an yüzleştiğim gerçek. üniversitelerin başındaki elemanların da ortalama bir lise müdürü kadar görgülü kültürlü ve disiplinli olamadığı gerçeği ise daha sonraları kavradığımdır.
