tanzimat sonrası türk edebiyatının en önemli "motifi" konaktır. her şey bir konakta geçer. "çekirdek aile" kavamı henüz yoktur. ama batı kültürü, ülkede ilk önce o konağa girmiştir. dede, nine, amca, elti, görümce, herkes bu konaktadır.
bir aristokrat aile yaşar o konakta. ve onların sahiplerine it gibi bağlı uşakları vardır. ve konaktaki kişilerden herkes birbirine karşı platoniktir. fırsatını bulan, ileri aşamalara da geçer. olaylar gelişir.
türk edebiyatı bir konak edebiyatıdır. türk dizileri de yarı yarıya buradan beslenir. aşk-ı memnu'su, yaprak dökümü'sü, hanımın çiftliğ'si, hatta kavak yelleri'si, alayı konak edebiyatıdır. ne köklü fenomendir bizde konak...
aşkın illa hacimli bir mekanda, filinta gibi bir adam ve güzellik abidesi bir kız arasında yaşanması gerektiğine inanmış yazar fantazisi.
hatta birinin şu açıklamasını okumuştum. demişti ki "ben sadece köşkler de yaşanan nezih aşkları bilirim".
ne kadar acı.
aşk bile köşkte nezih oluyor, gecekondu da ölüm sebebi.
konak fenomeni olmasa, aşk romanı yazılmaz bu ülkede.
