ilk entrydeki hikaye palavradır hikayeyi atatürkün bir sözünden türetmişlerdir. o söz şudur;
"Orduya ilk katıldığım günlerde, bir Arap binbaşısının 'Kavm-i Necip evladına sen nasıl kötü muamele yaparsın' diye tokatladığı bir Anadolu çocuğunun iki damla gözyaşında Türklük şuuruna erdim. Onda gördüm ve kuvvetle duydum. Ondan sonra Türklük benim derin kaynağım, en derin övünç membaım oldu. Benim hayatta yegane fahrim, servetim, Türklükten başka bir şey değildir."
kaynağı merak edilen hikayeye kahraman olmuş komutandır. askerlik sanatını türkler'den öğrenmiş arap milleti'nden herhangi bir insanın- kral dahil- bir türk askerine bu tarz bir cümle kurmaya cesaret edebileceğini sanmıyorum. bir arap bir türk'e o cümleyi kuramaz. halifelerinin kaç kere türk hükümdarlarına sığındığı sorulduğunda verecek cevap bulamazlar zira. hem cevap bulamazlar hem de türk milletiyle teke tek dövüşmeyi göze alamazlar. araplar sizin gözünüzde canlandırdığınız kadar cesur bir millet değiller. en azından türkler'den daha cesur değiller.
zorunuza mı gitti? peygamber efendimizin arap halkına mensup olması ki orada bile arap a'rap şeklinde bir ayrım vardır *, araplar'ın dünyanın en mükemmel milleti olduğu anlamına gelmiyor. aksine araplar dünyanın en pis milletlerinden biridir ki o yüzden yaşadıkları coğrafyaya defalarca peygamber gönderilmiştir.
Hikaye atmasyon gibi ama arapların kendinden olmayana bakış açısı bu. Hep diyoruz ya yahudilik milliyetçi bir dindir diye. Aslında araplar için islam da öyle. Yahudiler diğer musevileri, adamdan bile saymaz. Araplarda diğer müslümanları adam yerine koymaz. Gidin Arap ülkelerine 50 dolara it gibi çalışan Endonezyalıları kendi gözünüzle görün.
