Tüm evrenden bile büyükmüş gibi gelen dertlerin en sonunda varacağı noktayı düşününce, kişiyi huzura sevk eden takvimdir. Özetle; "her şey boş, eğlen çoş." mantığı bi tık doğrudur ama yine de insan kalabilmek esastır.
TÜM EVRENSEL SÖNÜM SÜREÇLERiNiN TAHMiNi ZAMAN ÇiZELGESi
1. Yıldızların Ölümü
Zaman aralığı: ~10¹³–10¹⁴ yıl
Açıklama: Normal yıldızlar yakıtını tüketir. En son kalanlar kırmızı cüceler olacak. Onlar bile sonunda sönerek siyah cüce hâline gelir.
Sönüm: Tüm yıldız ışığı biter.
2. Beyaz Cücelerin Kristalleşmesi ve Kararması
Zaman: ~10¹⁵ yıl
Açıklama: Tüm beyaz cüceler soğur ve kristalleşir. Zamanla karanlık cüceye dönüşür.
Bu aşamada, evrende hiçbir görünür ışık kaynağı kalmaz.
4. Proton Çürüğü
Zaman: ~10³⁴ yıl (veya daha fazla, eğer varsa)
Eğer protonlar gerçekten çürüyorsa (bazı GUT teorileri bunu önerir), bu sürede tüm baryonik madde yok olur.
Geride sadece nötrinolar, fotonlar, elektronlar ve karanlık madde kalır.
5. Süper Kütleli Kara Deliklerin Buharlaşması (Hawking Radyasyonu)
Zaman: ~10¹⁰⁰ yıl (yaklaşık "1 googol yıl")
Kara delikler, Hawking radyasyonu ile çok yavaş şekilde buharlaşır.
Son buharlaşmalar bu sürenin sonunda olur.
Evren tamamen karanlık ve düşük enerjili olur.
düşük enerjili fotonlar (kozmik mikrodalga arka planı artık neredeyse 0 Kelvin'e yaklaşır),
nötrinolar,
karanlık madde kalıntıları,
vakum enerjisi kalır.
Bu evren "sıfır bilgi taşıyan", maksimum entropili ve yapı barındırmayan bir Isı Ölümü (Heat Death) evrenidir.
7. Nihai Entropik Asimptot– "Nihai Hiçlik"
Zaman: Bilimsel tahminle ifade etmesi zor, ama 10¹⁰⁰⁰⁰⁰⁰+ yıl gibi düşünebiliriz.
Çünkü kalan her tür düşük enerjili parçacığın (foton, nötrino, graviton) sönümlenmesi asla tam olmaz, ama enerji seviyesi Planck enerjisinin altında, yani ölçülemeyecek kadar düşük olur.
*Adams, F. C., & Laughlin, G. (1997). A dying universe: the long-term fate and evolution of astrophysical objects. Reviews of Modern Physics, 69(2), 337.
*Krauss, L. M., & Starkman, G. D. (2000). Life, The Universe, and Nothing: Life and Death in an Ever-Expanding Universe. Astrophysical Journal.
*Dyson, F. J. (1979). Time without end: Physics and biology in an open universe. Reviews of Modern Physics, 51(3), 447.