gün geçmiyor ki, bu gariban,masum gençler tuvaletin kapısını kitleyemeyi unutarak çaresiz duruma düşmesin.
dükkanımızda tuvaletin olduğu yere süpürgemizi koyarız. bir gün amcam elinde süpürge ile dükkanı süpürürken büyük tuvaletime o kadar sıkıştım ki, damarlarim şişti. tuvalete girdim ve işe koyuldum. her şey çok güzel di, taki o kapıya yaklaşan ayak seslerini işitene kadar.
anlamıştım artık, biliyordum işte geliyordu biri. gelip kapıyı açıp beni bütün çıplaklığım ile en çaresiz anımda yakalayacaktı. beni bu kadar umutsuz düşürmemişti hic bir şey. ellerim üşüdü, zor da olsa yutkundum. ama o an bir şey yapmak elimden gelmedi. keşke dönebilsem geriye bir şeyler yapabilmek adına. belki donumu çeker, kapıyı tutmaya çalışır en azından bağırır, amcamın gelmesini önleyebilirdim. ah bu pişmanlık, insanı içten içe kemiriyor.
kapı açıldı, ve olay bir anda gelişti. amcam da pişmandı tabi. ne bilsin adan tuvaletin dolu olduğunu, içinde birinin iş üstünde olduğunu. o da boklu bir manzarayla karşılaşmak istemez.
kapıyı açtığında bana bakışı, sonra hemen gözünü kapatması, "amcacım naptın sen yaaa" demesi. hepsi kulağımda yankılanıyor hala. o gün gördüklerimizden sonra 3 gün birbirimizle konuşmadık.
ben unutmadım sözlük, unutamadım. acaba amcam unutmuş mudur?.
