http://galeri12.uludagsozluk.com/528/tost_690230.png
tostçu çocuğun asla varolmaması durumudur. Evet sen ben yada o biziz. biz tostçu çocuğuz. o bizim iç dünyamız. bazen yalnız, bazen çaresiz kalışlarımız bazen umursamaz, boşvermiş tavırlarımız. bazen herşeye rağmen yaşamak için mücadele verişlerimiz. tostçu çocuk aslında yok tostçu çocuğu oluşturan biziz. biz tostçu çocuğuz.
belki ilk defa okulda tost yemek nasip olmuştur kendisine.
onu arkadaşları ile paylaşmayı çok ister ama ilk defa karışık tost yediği için paylaşmayı beceremez. arkadaşları her gün karşısında yer. ama o gider bir köşeye çekilir ve acaba bir daha ne zaman karışık tost yiyeceğim diye düşünürken elindeki tostunu yavaş yavaş tüketir.
hüzünlüdür evi. babası gece gündüz durmadan çalışmasına rağmen alamaz çocuklarının istediklerini. annesi başka evlere temizliğe gider. belki mahallede top oynadığı arkadaşlarından birinin evine. hatta topu olup kimseye oynatmayan o zengin bebesinin evine.
kardeşi kendiden kalanları giyer. kendisi de annesinin gittiği evlerden aldığı eskimiş eşyaları.
hayata 4 5 sayı geride başladığı için üzülür. ama kendisi ve kardeşi için o kadar uğraşan babasını ve annesini üzmek istemez.
paylaşmayı sever ama hiçbir zaman paylaşacak bir şeyi olmamıştır.
seneler sonra okuyup mühendis olduğu zaman elindekini mümkün mertebe paylaşır. unutmaz o günleri. sokakta ne zaman arkadaşları cips yerken köşeden hüzünlü hüzünlü bakan çocuk görse hemen bakkala götürüp istediklerini alır.
yardımcı olur herkese. ve en çok da onun için sabah akşam vazgeçmeden çalışan annesi ile babasına. kardeşine artık yeni eşyalar alır. kendisi belki eski şeyleri giymeye devam eder. kendisine kıymaya alışkın olduğu için umursamaz ama kardeşi ve ailesine elinde ne var ise verir. yardımcı olur.
unutmamıştır asla o hayatında ilk defa yediği karışık tostu.
