bir kerede kırılan ama kalpte sebep olduğu burukluk engellenemeyen vazo.
çocuktuk. top oynamaya bayılırdık kardeşimle. ben sürekli tanju çolak olur, şut çekerdim. o kalede olurdu. ' tanju ve goool ' diye bağırıp evin içerisinde koşardım. o gün yine tanju idim. sert ve falsolu bir şut çıkardım. top kapı boşluğunu havalanarak geçti ve annemin 15 yıllık vazosu yere düşerek tuzla buz oldu. korktum. ilk hissettiğim korku ve telaştı. annem mutfaktan geldi, bir vazoya bir de bize baktı ve gözleri dolarak ' bu vazo 15 senedir benimdi ' dedi. ne yapmıştım ben ? gidip ' parçalarını birleştirsem olur mu ki ? ' gibisinden bir şeyler geveledim ama annem hiçbir şey demeden vazonun kırık parçalarını çöpe attı.
o günden dolayı hala içimde küçük bir pişmanlık var. kim bilir ? belki de ilk öğretmen maaşımla anneme çok daha güzel bir vazo alırım.
