son birkaç yılda güzel ülkemin aptal gençliğini esir almış olan korkudur.
kimse yalnız mutlu olabileceğini düşünmüyor, mutluluk için ön kabul sevgilinin olması oldu resmen.
mutluluğunun sebebi sevgilisiyle mutlu olması değil, sevgilisinin olması olan insanlar türedi son dönemde.
bir yıl öncesine kadar ben de bu arkadaşlar gibi düşünürdüm, mutlu olmak için biri gerekiyor zannederdim. ya da yalnızken hiçbir şeyin değerinin olmayacağını.
bu yüzden gurur duymadığım şeyler yaptım.
sonra durup dedim ki ben ne yapıyorum?
günümüzde ilişkiler kişisel mastürbasyon aracına dönmüş durumda, iki taraf da mutsuz, iki tarafın da gözü dışarda ama birlikteler.
son bir yıldır bu durumun farkına vardığım için kimseyi hayatıma sokmadım ve ilginç bir şekilde mutluyum.
günümüzde ilişkiler toplumdan bir bireyin birey olabilme çabası göstermezken ve giderek aşağı düşerken yanına yancı aramasından başka bir şey değil.
bir şeyler öğrenmek, araştırmak, okumak, yeni yerler görmek, vizyonunu genişletmek kimsenin umrunda değil artık.
sevgilin var mı? tamam süpersin.
