Ömrünü bir top peşinde heba eden milyonlarca gencimizden biridir. Hayat o insanada çalımını atmış, artistik hareketlerle kendi kalesine doğru yönelmiş ve kalecinin samimi duygularını istismar ederek golünü bırakmıştır.
Evet o bizden biri olmuştur. Ete, kemiğe bürünmüştür zihinlerimizde. Halı saha maçlarında içeri alınmayı bırakın, sahanın 50 metre yakınına yaklaştırılması yasaklanmıştır. artık o mahallede, sokakta, evde, kaldırımda top sektirerek teselli edecektir kendisini.
Mahallede yapılan çift kale maçlarda babasının belli olmadığı iddia edilerek (piç piç piç denmek suretiyle) yedek klübesinde yalnız bırakılmıştır. Dışlanmıştır. Çünkü o çocuğu kimse takımında oynatmak istememiştir. Derdini kimseye anlatmamış, anlatamamış ve hep bunun sıkıntısıyla yaşamıştır.
Bir plastik top kadar değerim yok diye düşünmüştür çoğu zaman. Mahallede top oynayan çocuklar, anne bana neden top almıyorsun, neden benim topum yok diye haykırmıştır dünya halkına. maalesef dünya halkıda onu anlamayacaktır.
Bu yalnızlık kendisinde onarılmaz yaralar oluşmasına sebebiyet verecektir. Suçlayacak birini bulmaya başlamıştır. Ve bulmuşturda. Mahallede 30,000 kişinin topunu kesen acımasız insandır bu. Bütün bu pisliklerin onun elinden çıktığına kanaat getirmiştir.
Ve bu düşünceyle hayatını ikame etmeye başlayacaktır. Sonra o elin tanrının eli olduğuna hüküm vererek ona savaş açaçaktır. Hep isyan edecektir kendine, kaderine, yalnızlığına...
Ve sonra o eli suçlamanın hiçbir anlamı olmadığını anlayacaktır...
Yazarımız devamını yazar yazmasına ama bir sürü yazararımız varken hikayeyi başka yazarlarımızın yazmasını istemiştir. Yazınız efendim.
