Benim o..kimseyi aramam, kimseninde beni aramasını beklemem.birlikte çok güzel vakit geçirdiğim arkadaşlarımı ayrılınca aramam, hepsi de Söyler, senin arkadaşlığın birlikteyken geçerli diye, alakası yok, sadece telefonu samimi bulmuyorum , telefonda konuşmaktan sıkılıyorum , öyle birlikteyken bile özlediğim yokluğuna dayanamadığım kimse de yok hayatımda , belki olsa farklı olacak, hatta eminim farklı olacak.. sevdiğim insanları görmek için zamanının mekanın önemi yok, gel deseler uzaklara giderim, geliyorum deseler kapım açık, bir şekilde işlerimi ayarlarım , hastaları varsa arayıp geçmiş olsun demektense koşar giderim yanlarına, sıkıntıları varsa birlikte saatlerce çay kahve içip bol bol Nikotin alabilirim,ama telefonla konuşmak sıkıcı be..kimse aramasın beni..belki birkaç mesaj o kadar, Birgün deli gibi özlediğim biri olursa söz onu sürekli arayacağım..ama bugün O gün değil..
aramayı yapan kişinin bir anda susmasını, böyle konuşacak bir şey kalmayınca "olduu hadi o zaman x'lere selamlar" gibi klasik bitiriş cümlelerine bile girmeden öyle mal gibi hatta beklenmesini sevmeyen insanlardır. belki de benim çevremde çok var böyle embesil bilemiyorum ama salak gibi öyle bekliyorlar lan. e sen aradın?
