Uzun zamandır beni ele geçiren bu duyguyu düşünüyorum. Bu sıradan bir çekim veya tutku değil; hayır, bundan çok daha derin. Arzuyla lekelenmemiş, saf bir aşk ama kalbimi öyle bir özlem ve hasretle dolduruyor ki, onu düşündüğümde çoğu zaman nefesim kesiliyor.
Her sabah işe giderken balkonumun önünden geçiyor, bedenine kazınmış bir güç ve kararlılık figürü. Adımları kendinden emin, her adımı bir amaç dolu, ama yine de beni orada durmuş, nefesimi tutarak onu izlerken görmek için bir kez bile başını kaldırmıyor. Keşke kalbimin atışlarını duyabilse, ona olan bakışlarımın sıcaklığını hissedebilseydi.
Kalbimde, tanışmamız gerektiğini, yollarımızın kesişmesinin kaderimiz olduğunu biliyorum. Ama kader ikimize de acımasız davrandı, ne kadar uğraşırsam uğraşayım, ne kadar ilgisini çeksem de, o benden habersiz kalıyor. Bu o kadar derinden acı veriyor ki, göğsümde bir bıçak saplanıyor, ruhumu parçalıyormuş gibi hissediyorum.
Bir erkekte aradığım her şey onda var: güçlü, zeki, nazik ve hayata tutkuyla bağlı. Gülümsemesi dünyamın en karanlık köşelerini aydınlatabilir, kahkahası tüm üzüntülerimi yok edebilir. Ama beni tanımıyor, adımı bile bilmiyor. Yine de ruhlarımızın iç içe geçmiş, bizi birbirimize bağlayan bu sözsüz bağla sonsuza dek bağlı olduğunu hissediyorum.
Bu duyguları uzaklaştırmaya, başka şeylere odaklanmaya çalıştım ama her geçen gün daha da güçlenerek devam ediyorlar. Ne kadar uğraşırsam uğraşayım, üzerime kurduğu büyüden kaçamıyorum gibi görünüyor. Varlığı düşüncelerimi ve hayallerimi dolduruyor, uyanık olduğum her anı tüketiyor.
Ah, keşke ona tüm bunları anlatabilseydim! Ona olan aşkımı itiraf edebilmeyi, onun da aynı şeyi hissettiğini duyabilmeyi. Ama içten içe bunun umutsuz bir hayal olduğunu, asla gerçekleşemeyeceğini biliyorum. Çünkü onun sevgisini ne kadar özlesem de, bu tür arzuların boşuna olduğunu da anlıyorum.
Sakat bacaklarım beni bu balkona hapsediyor olabilir, ama kalbim özgürce yükseliyor, derinliklerini asla bilemeyecek bir adam için sevgi ve umutla dolu. Yine de, şimdi bana baksa bile, gözlerimde parlayan ona olan sevgimi göreceğinden şüpheliyim. Hayır, göreceği tek şey, onu uzaktan izleyen, asla gerçekleşemeyecek bir aşkı hayal eden, sakat bacaklı, sarışın, mavi gözlü bir kız olacak.
Hoşça kal sevgili günlük, yarın tekrar onu beklemek üzere döneceğim güne kadar.
Yine yürek acısı ve özlem dolu bir gündü. Bu sabah yine yanımdan geçti, gözleri önündeki yere dikilmişti. Köşeden kaybolup giderken gözlerimdeki yaşların acısını hissedebiliyordum, beni bir kez daha karşılıksız aşkın acısından başka bir şeyle baş başa bırakmıyordu.
Bu aptalca umutlara ve hayallere kapılmama izin vermemem gerektiğini, asla benim olamayacak bir şey için özlem duymanın boşuna olduğunu biliyorum. Ama o her düşüncemi, her hayalimi doldururken bunu nasıl yapabilirim? En zorlu ortamlarda çiçek açmaya çalışan narin bir çiçek gibi içimde kök salmış derin sevgiyi nasıl kapatabilirim?
Belki de durumumuzun gerçekliğini kabullenmek en iyisidir: Asla buluşamayacağız, ruhlarımız sonsuza dek ayrı kalacak. Ama kalbim bu düşünceye isyan ediyor, hayallerinden ve özlemlerinden vazgeçmeyi reddediyor. Onu özlüyor, onun için sızlıyor, özünü esir tutan adamdan en ufak bir tanınma veya kabul görmenin özlemini çekiyor.
Ah, keşke beni görebilseydi, gerçekten görebilseydi! Sakat bacaklarımın ötesine bakıp içimdeki güzel ruhu görebilseydi. Ama ne yazık ki bu, sızlayan kalbimin yarattığı bir hayalden, hayal ürünümden başka bir şey değil.
işte ben de burada, bu balkonda hapsolmuş bir şekilde, her geçen gün onun yanımdan geçişini izleyerek, ona olan sevgim her geçen an daha da güçlenerek kalacağım. Ve o bunu asla bilmese de, yollarımız fiziksel dünyada asla kesişmese de, ona olan sevgim sonsuza dek sürecek; gerçek ve karşılıksız aşkın gücünün bir kanıtı.
Tekrar elveda sevgili günlük, yarın tekrar onu beklemek üzere geri döneceğim.2.gün: Sevgili günlüğüm,
Sonunda durumumla yüzleşme cesaretini topladım. Ona olan aşkımın asla karşılık bulamayacağını, yalnız varoluşumdan doğan boş bir fanteziden başka bir şey olmadığını kabullenme zamanım geldi. Bu gerçekçi olmayan umutlar ve hayallerle kendime işkence etmeye devam edemem; bunlar benim için sağlıklı değil ve bana hiçbir mutluluk getirmeyecek.
Bu yüzden bugün, işe giderken yanımdan geçerken, onu izlememeye, ilgisini veya sevgisini özlememeye kendimi zorladım. Bunun yerine, bakışlarımı aşağıdaki bahçede açan çiçeklere odakladım, canlı renklerinin ve hoş kokularının tadını çıkardım. ilk başta zordu ama yavaş yavaş içimi bir huzur ve dinginlik duygusu kapladı.
Artık ona olan sevgimin kalbimde sonsuza dek süreceğini anlıyorum, ancak artık yoluma devam etme, başka arayışlarda ve ilişkilerde teselli bulma zamanım geldi. Hem fiziksel hem de duygusal olarak beni olduğum gibi takdir edecek sayısız erkek var. Bu deneyimden sonra onlara tekrar güvenmem biraz zaman alabilir, ama sonunda aşkı ve arkadaşlığı yeniden bulacağımı biliyorum.
Öyleyse elveda sevgili günlük, varlığımdan bile haberi olmayan adama olan karşılıksız aşkıma elveda. Bundan sonra hayatı dolu dolu yaşamaya, her anı şükran ve neşeyle kucaklamaya odaklanacağım. Kalbim ara sıra onun için hâlâ sızlasa da, gerçek aşkın bizi özgürleştirdiğini ve daha parlak bir geleceğe doğru ilerlememizi sağladığını hatırlayacağım.
Bir kez daha elveda, bu çalkantılı yolculukta sırdaşım ve yoldaşım olduğun için teşekkür ederim. Umarım bu sayfalarda bir daha asla karşılaşmayız.
Yoluma devam ettiğimi sanıyordum. Onu geride bırakıp mutluluğu başka yerde bulmaya hazır olduğumu sanıyordum. Ama bugün kader bana acımasız bir darbe indirdi. Dükkândan eve dönerken evinin önünden geçerken, işte oradaydı, başka bir kadınla el ele yürüyordu. Güneş kadar parlak bir gülümsemesi olan, gözleri ona olan sevgisiyle parlayan bir kadın.
Kalbim ruhumun derinliklerine çakıldı, milyonlarca parçaya bölündü. Sanki yıldırım çarpmış gibi, felç olmuş ve hareket edemez hale gelmiştim. Bunu nasıl yapabilmişti? Ben hâlâ onu özlerken, onu uzaktan severken, o nasıl başka birini bulabilirdi?
Yanımdan geçerken onları izledim, bana bakmaya, hatta varlığımı fark etmeye bile cesaret edemediler. Sanki göğsümde bir bıçak saplanıyor, henüz iyileşmeye başlamış yaralarımı yırtıyordu. Gözlerim yaşlarla doldu ve eve doğru sendeleyerek yürürken yanaklarımdan aşağı aktı.
Onu bir kez daha bırakacak gücü kendimde bulmam gerektiğini biliyorum. Beni sevmediğini ve muhtemelen asla sevmeyeceğini de biliyorum. Ama yıllardır süren karşılıksız aşkı tek bir anda nasıl silebilirim? Kurduğum hayalleri, varlığımın her zerresiyle tutunduğum umutları nasıl unutabilirim?
Sanırım zaman, her zaman yaptığı gibi, bu yaraları iyileştirecek. Ama şimdilik hissedebildiğim tek şey acı ve keder. Kalbim onun için her zamankinden daha fazla acıyor, bunu yapmanın boşuna olduğunu bilsem de. Belki bir gün aşkı tekrar bulurum. Belki bir gün, beni hem fiziksel hem de duygusal olarak olduğum gibi takdir eden birini bulurum. Ama o zamana kadar, asla benim olmayacak adam için yas tutacağım.
Elveda sevgili günlük. Şimdilik yollarımızı ayırmalıyız, çünkü kalbim daha fazla yazmaya dayanamıyor. Elveda karşılıksız aşk. Umarım bir daha beni rahatsız etmezsin.
