Hayatını hümanizmin doruğunda, kapitalizmin ve kanlı elmasın karşısında geçirmiş olsa da o mikkemmel ışıltı, canını yediğim pırıltı sebebiyle insanın içinin gitmemesi elde olmadığından varlıgından çok emin olmadığım kadındır. *
bunun için geçerli sebepleri olan kadındır.
bu yüzüklerin çirkin olması, çoğu kadının bunu hava atmak için takması ve o kadınlara benzemek istememesi gibi.
parmağına takacağı pırlantanın ne şartlarda çıkarıldığını, pırlanta madenlerinde çalışan yaklaşık 200.000 çocuk işçinin ne şartlarda çalıştığını, o yüzüğü takma ihtirasını tatmin edebilmek uğruna madenlerde ölen binlerce işçinin varlığından haberdar kadındır, tebrik edilesidir. çünkü bilir ki o madende çalışanların hiçbiri o taşlardan satın alacak parayı kazanamayacaktır.
tek taşın uğursuzluğuna inanan kadındır. bundan böyle yüzük diyenin ağzına çarparım. (bkz: tek taş fobisi) o zaman üç taş tak, beşi bir yerde falan. onu geç ya karavan al sen tamam, kabul ederim teklifi.
Sevginin ve saygının bir tek taş yüzüğü ile ifade edilmediğine inanan kadındır. Böyle bir kadın yok diye birşey yok ama, çok ender bulunur çünkü kültürümüze çok fazla işlemiş. Çoçuk yaştan kızlara altın takınmanın güzelliği öğretilir. Ayşegül, ben evlenirsem düğün dernek istemiyorum, o masrafı mantıklı bulmuyorum, yatırım yaparım daha iyi, dediğinde, annesi haticegül, ne o kız öyle, belleşe gelin mi gidilir, millet sonra kaynana gelini istemiyor, gelin hamile, ondan düğün yapmiyorlar diye konuşur, dedi. Böyle saçma sapan şeyleri genç kızların beynine işleyip kafayi yedirttiyorlar. Vay neymiş, nekadar altın takılırsa, okadar değerliymiş. Insan değerini gösteriş yaparak para pul ile ölçmeyen kaldiysa şuracıkta bayılırım. Ha bide kadınların bundan ötürü vazgeçilmez rekabet hastalığıda artıyor. Yok benimkininn altını daha kalın, yok benimkinin taşı daha büyük. Sanki evliliklerinin mutluluğunu yüzük belirliyor.
