başkasına muhtaç olmaktan, onlara bağımlı olmaktan, mutluluğu başkalarından bulmaktan katbekat daha iyi bir durumdur. Tüm ilhamlar tek başınızayken gelir.
Hayatın devamı için en temel özelliği taşıyan insandır. Yalnızlıkla ayırdına varmak gerekir.
Bazense tek başına insan rahatsız düşüncelerin kucağına kendini bırakabilir; galiba özellikle bu gibi zamanlarda yanında kendini anlayan, seven birinin mevcudiyetine ihtiyaç duyar. Uzun lafın kısası ona sığınması ve onun sevgisi, kendine sevgi duymasından daha kolay gelir.
Elbette insan kendisini anlayan, seven birini ister; fakat üstte anlatılan sıkıntı kaynaklıysa bu açlığı, o zaman karşıdakine de yazık eder.
Tabiri caizse kendi tek kişilik mutsuzluğunda, karşıdakini de kendisine duyulan sevgiyi de eritir.
Bu bir seçimse, ve bu şekilde huzur bulacağına inanıyorsa mutlu insandır, tartışılmaz, sorgulanmaz.
Her ne kadar kabile şeklinde yaşamak zorunda olmasak da, sürekli bir yalnızlık halinin de çok keyifli olmayacağına inananlardanım.
Yalnız olmakla barışık olmak ayrı, yalnız bir insan olmak iki ayrı kavramdır.
Yalnız tatile çıkabilirim, konsere gidebilirim, kafede oturup kahvemi keyifle içebilirim, günlerce evden çıkmadan kendimle zaman geçirebilirim ama bir yere kadar!
Hayat, sevdiklerle, dostlarla, aileyle güzel beeee!
ilk bakışta internet elemine dalıp sokağa çıkmayan insanı çağrıştırsa da pek öyle değili
büyüklerimin eski yaşantılarını şöyle bir hatırlıyayım dedim gördüm ki onlar da çoğunlukla yalnızdılar. ne kadar mutlu olduklarını bilemem.
hatta işlerinde eşleri ölenler vardı yani hakkaten tek başınalardı.
ne yapardı bunlar.
malum günlük işler. yemek, bulaşık. bahçede biraz uğraşma. aralarda evin en güzel köşesine oturup hiç bi şey yapmadan öyle durma, falan.
bu insanların, ya bi arkadaşa gideyim, biraz lak lak edeyim havaları pek yoktu.
işte camiye namaza giderse orada bi kaç muhabbeti olur.
kadınsa, 2-3 günde bi komşu gelip yarım saat oturur.
bu kadar.
yani bir mecburiyettir tek başına mutlu olabilmek ve gayet normaldir.
