Sürekli yaptığım eylemdir, hatta yapılması gereken eylemdir.
Malum ülkede çok fazla taciz olayı yaşandığı için, bilakis karanlık ve tenha sokaklarda tedirgin olmaması için önümde yürüyen bayanı ivedilikle geçerim.
yürüdüğüm kaldırımı değiştiririm genelde. yazar arkadaşın bahsettiği gibi bir keresinde geçmek için hızlandım kadın gölgemden korktu kendini duvara attı. yüzüne bakmadan özür diledim. iyice hızlanıp yoluma devam ettim.
buna benzer bir olay yaşadım. akşam vakti hava kararmış ıssız bir sokaktan geçiyorum. arkamda da biri var. aklıma direk annemin anlattığı müge anlı olayları geldi, hızlanmaya başladım. ben hızlandıkça o da hızlanıyor. artık neredeyse koşacak duruma geldim. o da iyice yaklaştı bana. kendimi nasıl savunacağımı düşünüyorum. baktım yanımdan sessizce geçip depar attı bende yavaşlayınca aramızda ki mesafe arttı tabi. gereksiz bir korku yaşamıştım.
Bulunduğum şehirde eve geç gideceğim zamanlarda bir cebimde biber gazı diğer cebimde de çakmak, sigara duruyordu. Hani bir korku anında biber gazını sıkıp, çüküne tekme atıp, saçlarını çakmakla ateşe vermemem işten bile değildi.
trafikte geçen türleri de vardır bakınız bir anım :
iş yerinde şehir içi yakın mesafe ulaşımlar için elektrikli bisiklet kullanıyoruz.
yine bir gün şehir içinde giderken uzun zamandır öndeki bayanın arkasında seyir ettiğimi fark ettim.
kendisi de elektrikli bisiklet kullandığı için aradaki mesafeyi fazla açamadı.
tedirgin olmasını istemediğimden dolayı kendisini sollayıp rahata kavuşturmak vicdanen de rahatlamak istedim.
gel gör ki altımızdaki alet elektrikli ve yapabileceği maksimum hız saatte 45 km
ben gaza yüklenip geçmek için yaklaştıkça tedirginliği artmış olacak ki hanfendi de gaza yüklendi
altımızda vızzzz diye ses çıkaran elektrikli bisikletler, yan yana geldik tosbağa hızında birbirimizi geçip aramızdaki mesafeyi açmak istiyoruz ama ne mümkün.ben basıyorum o basıyor ama ikimizde çok yavaş gidiyoruz.toplumsal baskılardan mıdır o anın hezimeti midir iyice sinirlerim bozuldu.çünkü biliyorum iyice sapık durumuna düştüm gözünde ve bu imajımı temizlemem gerek.artık sinirden en son gözümden yaş geldi resmen ağlıyordum.döndüm ve iğrenç ağlamaklı bir ses tonuyla dedim ki " yavaşla da geçeyim beaaaa" resmen psikolojik travmadır.
bende genelde biraz rahatlasın diye kaldırımdan yola iner oradan yürürüm veya karşıya geçerim. hızlıca geçmeyi de düşündüm ama genelde o saatte ölüyorum yorgunluktan. atamıyorum o deparı, ne yapayım...
