iktidarı hiç sevemedim şimdiye kadar, zorla mı. zaten askeri anayasa ile doğmuşum, ondan sonra gelenler belli, hangisini seveyim, karşı çıktım, olmaz dedim , gitgide karanlığa itilen, iteklenen ülkem için aydınlık hayallerim oldu, savaşa hayır dedim, bir ömre bir barış çok mu dedim, şehitlere ağladım, ırakta tecavüze uğrayan , sürülen kadınlara, bosnalı çocuklara ağladım. iktidarları hiç sevmedim. ama bu kadarını da görmedim, bu kadar cennet satanı, bu kadar hakaret edeni , bu kadar aşağalayanı vurdumduymazını görmedim, yanlış için bu kadar direteni, dinlemeyi bilmeyeni , bu kadar ülkeyi karanlığa sürükleyeni görmedim.
"yaratılanı severım yaratandan ötürü" felsefesiylen bile sevilemeyecek bir insan.
gereksiz bir uğraştır bu şahsı sevme eylemi.
(bkz: ben seni sevebilme ihtimalimi sevdim)
