29 Eylül 2016 günü en yakın arkadaşım, babasını kaybetti. Onun, babasını mezara indirişini; tahtaları dizişini izledim. Hemen mezarın dışında da dedesi ayakta durmaya çalışıyordu. Anladım ki, evlat acısı; baba acısından büyükmüş...
Anne, baba, kardeş, arkadaş, sevgili, evlat evet bunlardan birisinin ölmesi içinde sonsuza dek kanayan bir yara açıyor. Tarif etmek mümkün değildir.
Allah allah nasıl bir acı ki bu tarif edilemiyor diyecek olanlar için bir anımı paylaşmak istiyorum...
Gece ayağı kayıp kolunu kırdığı için kardeşimi acile götürdük. 1 saat içerisinde işimiz bitmisti ve eve dönecektik neseli bir şekilde kardeşime laf çarparak eğleniyorduk. Hastaneyi terk etmek için giriş kata geldik ve bi adam gördüm... yanındaki oturaklar boş ama adam yere çömelmiş ve sırtını duvara dayamış öylece duruyordu. içim parçalandı yanına doğru yaklaştım ve merhaba diyecekken adamın ağladığını fark ettim. Gözyaşları elindeki battaniyeye düşüyor adam sessizce yavrum yavrum! Diye tekrar ediyordu. Durmadım. Dursam bir daha devam edecek gücüm kalmayabilirdi. Eve giderken yol boyunca hiçbirimiz konuşmadık. Gece uyurken ben o acıyı yaşamadığım halde ölmek istedim...
Allah en büyük düşmanıma bile tattırmasın , herkesten uzak olsun . Evlat acısıdır efendim . Allah bununla imtihan etmesin. Yakar ve ömür boyu yakmaya devam eder.
