Kendisi olmaya çalışan insanlardan sadece bir tanesiydi klavye başında hiç bir şey yazamadığı halde elleri simsiyah klavyenin üzerinde kaybolan yalnız insan. Aklına kendine bir tarz edinmiş insanların kendileri ile ilgili söyledikleri sözler geliyordu. Hiç birini beğenip de giyinemiyordu üzerine. Kaybetmiş olmalıydı olduğundan hiç haberdar olmadığı benliğini. Ne yapsa aşırıydı, ne yapsa gereksiz. Ama yapmak istiyordu. Kimse de tutmuyordu klavyenin üzerideki ellerini. O halde neyi bekliyordu? oda da açık bir pencere, içeriden kafa ütüleyen bir televizyon sesi, fonda farid farjad vardı. Saçmalıyordu düpedüz. Birazdan ışığı da kapatacak yalnızlığını daha bi yoğun hissedecekti.
Yalnızdı, yapayalnız. Sözlüktekiler de öyle değil miydi zaten. Sohbet edecek bir dostu, sevdiği varsa, ne işi vardı sözlükte. Kimi siyasi görüşünü paylaşıyor, kimi fantezilerini sansürsüz açıyordu herkesin önüne. Ağız bozuktu, her iki kelimeden biri küfür ya da cinsel bir terimdi. Herkes sahip olamadıklarını dillendirirken, o sahip olduğu en büyük şeyi anlatmaya çabalıyordu. Yalnızlığı siyasi bir söylemle her iki kişiden biri zaten dillendirmemiş miydi? O halde neydi bu hala anlatmaya çalışma çabası, neydi bu yalnızlığı tekrar tanımlama sevdası.
Böyle durumlarda yapabilecek en güzel şey tanımadığı biriyle konuşmak, illaki bir konu olması gerekmez. Eğer amacı birilerini ayarlamak değilse kişinin, zaten konuştuğu kişinin cinsiyeti de fark etmez. Kimi zaman da yapabilecek en kötü şeydir tanımadığın biriyle konuşmak, zira bir daha konuşamama fikri bir hayli rahatsız eder.
t: efendim.
a: alo, mehmet.
t: yanlış numara hocam.
a: özür dilerim ya kardeşim.
t: sorun değil olur öyle.
a: ya kafam çok dalgındı da yanlış aldım sanırım numarayı.
t: anladım,benim de başıma geliyo arada öyle.
a: ya mehmeti de o yüzden aramıştım zaten.
t: ...
a: gerçi sana niye söylüyosam di mi abi. *
t: eheh senin kafa baya bi dalgın sanırım hocam.
a: ya abi bu mehmet diye aradığım kişi benim bi arkadaşın arkadaşı.
t: ....
a: işte bu mehmet benim kız arkadaşımı biriyle görmüş.
(konu ilgimi çeker)
t: eee.
a: işte bana da ilk arkadaş söyledi, mehmet senin kızı biriyle görmüş diye.
t: anladım.
a: işte ben de duyunca elim ayağım titredi abi sinirden, aldım hemen numarasını nedir ne değildir diye sorayım dedim.
t: iyi yapmışsın tabi.
a: sonuçta kaç aylık sevgilim, hemen günahını almayım.
t: tabi öyle.
a: işte ona sorcaktım da sen denk geldin.
t: eheh. (diyecek bişey bulamamak)
a: neyse işte abi. bu arada isim neydi?
t: ted
a: anladım abi, ben de bilmem ne bilmem ne. memnun oldum.
( neyimi gördün de memnun oldun lan?)
t: sağol kardeşim, ben de.
a: ya abi senin de kafanı şişirdim ya.
t: yok canım olur mu öyle şey.
a: ya ne bileyim abi moralim de bozuk biraz konuşayım dedim. kusura bakma.
t: yok kardeşim ne kusuru, sen de takma kafana. vardır elbet bi açıklaması.
a: inşallah ya abi. ya abi saçma olcak ama. arada böyle konuşalım mı. karı kız meselesi falan.
t: farketmez kardeşim olur elbet.
a: oldu abi ben bizim arkadaşı arayım da tekrar alayım numarayı.
t: tamam kardeşim.
a: oldu o zaman görüşürüz.
t: görüşürüz.
a: allaha emanet ol.
t: ...
a: ...
t: görüşürüz..
- dıııt dıttt dıtt dıııt.
gibi saçma sapan diyaloglara sebep olabilecek istektir.
"tanımadıklarından ümit kesilmez" sözünü hayat felsefeniz yaptıysanız gayet olağandır. O insana da dertlerinizi açacak, onla da bir şeyler yaşayacak, belki aşık olacaksınız. Sonra ondan da ayrılıp bu sefer o insanı başkasına anlatacaksınız ve böyle sürüp gidecek hayat.
