bana vermiş olduğun akıl ve mantık çetesinin zeka fişeklerine kendimi kaptırdığım için iç sesimi duyamadım ve yolunu bulamadım. ve şimdi anladım ki hayattaki her şeyin açıklaması bazen bana düşman olan akıl yoluyla değil sezgi yoluylaymış. keşke içimdeki o kibar sese kulak verseydim. keşke o gürültümün kaynağı özlemimin farkına sana gelmeden önce varabilseydim. yine de seni bulduğuma sevindim.
- evet genç, ne demeye bana inanmadın?
- ya inanıyodum aslında da, duygularını belli edebilen bi insan değilim.
- kalbinde inanç kırıntısı bile göremedim.
- bi yanlışlık olmuştur kesin. bi de şimdi bakın isterseniz.
- çık lan dışarı, zibidi!
-neden bana inanmadın?
*kuran yerine, onu kafasına göre yorumlayıp gerçekmiş gibi gösterenleri feyz* aldım.
-e araştırıp öğrenseydin..
*yok malesef o kadar kapasite bende*
