“tamlık fikri, eksiklik fikrinden gelmiyeceğine göre, tam bir varlıktan gelmesi gerekir; dolayısiyle de bu tam varlık vardır. ‘düşünüyorum, öyleyse varım.’ diyor, descartes. biricik hakikat. içinde iki bölüm var. böylece ispatın yolu ikiye ayrılıyor. bir yanda düşüncemiz (düşünüyorum); şimdiye kadar hep şüphe etti, yani tamlığa nisbetle eksikliği hakkında şehadet etti, bununla da allah’ı ispat etti. öte yandan da bizim varlığımız (ben varım), yani düşünen varlık olarak varlığımız; tamlık fikri ondandır, ve o, ancak, bu tam varlığın varlığı ile anlaşılmaktadır... bu ikili ispatın esasını aristo ile saint thomas’da bulmak mümkündür. fakat descartes onları kendi düşüncelerine adapte ederken şekillerini değiştirmiştir.”
