ilk kez 8 yaşında bir çocukken avrupa'ya gitmiş, ülkesiyle ve ulusuyla akp iktidarına kadar hep gurur duymuş biri olarak, anlayamayacağım ve empati kuramayacağım, kesinlikle kişisel eziklik ve yetersizlik duygusundan kaynaklanan aşağılık kompleksinin dışa vurumudur.
14 yaşındaki bir çocuğun düşün dünyasını "başıma bir iş gelir mi acaba" diye korkmadan dile getirmiş bir öykü mü yoksa deneme mi ne olduğunu mevcut kısımdan kestiremediğimiz bütünün parçası olan beyan. (tanımı zorlamak)
dünya edebiyatında da (hadi geçtim dünya edebiyatını, az buz kitap okuduysanız yeterli idrak için) bu tip şeylere rastlayabilirsiniz.
kalkıp da detayına inerek vaktimi harcamayacağım, nasıl olsa "let the linç began".
ama çoğu zaman bende başkalarının adına utanıyorum, özellikle son zamanlarda çok sık olmaya başladı bu durum. ne bileyim, paylaşayım dedim...
bir de bunu haber yapan ulusal bir haber kanalının hedef gösterme aymazlığı var ki, ben daha çok utanıyorum.
katıldığım önerme. neden mi katılıyorum? sağlıklı bir araştırma yapılsa bu halkın %70'inin ruh hastası olduğu ve söz konusu %70'lik kısmın en az 1/3'ünün de hastaneye yatırılması gerektiği ortaya çıkacaktır.
Atatürk kılık kıyafetten önce bu ülkenin ruh sağlığının düzeltilmesine öncelik vermeliydi.
