Son zamanlar da bir çok kişiden duyduğum kısa bir cümle sıradan hayat. Yani hayatlarının kısır bir döngüden ibaret olduğunu , mutlu olmadıklarını , yeni heyecanlar aradıklarını bu kısa cümle ile belirtiyorlar.
Aslın da bende onlar gibiyim. Gibiyim biraz fazla oldu sanırım. Tam olarak onlar gibiyim!!
Sürekli bir bekleme hali. insan beklerken neler yapmaz ki ? Ben hiç bir şey yapmıyorum. Sadece sıkılarak bekliyorum. Arada bir süslü hayaller kurduğum , dış dünyada değilse bile beynimin içinde farklı hayatlar yaşadığım oluyor. Fakat bunlar ne beklememi engelliyor ne de fazlasıyla sıkılmamı. Beklemek derken , öyle birini ya da hayatımda bir değişikliği her hangi bir süprizi , bir treni ya da dersin bitişini değil. Sadece zamanın geçmesini bekliyorum. Yani zaman öldürüyorum.. Ya da aslında kendimi öldürdüğümü itiraf edemediğim için zamanı öldürüyorum diyorum. Sanki geçen zaman benim değilmiş gibi ya da ben zamana bağlı değilmişim gibi..
Evet dünya dönüyor ve hayat değişiyor. Benim dünyadan daha hızlı döndüğüm zamanlar oldu ve bir yılı 365 gün yerine 10 dakika da ardı ardına yapılan şatlarla geçen zamanlar.. Ancak hiç bir şey değişmedi. Dönüp arkama baktığımda diye cümleler kuramıyorum. Önüme zaten bakmıyorum. O zaman bir çok insanın yapmak istediğini başarmış olmam gerek. " anı yaşamak " oysa ben anı öldürüyorum..
" her insanın bir yaşam amacı var. " hani nerde o amaç ? insan yer yüzünde yaşayan en üstün canlı.. Hani nerde o insan ? Bir kağıt parçası bizi esir alabiliyorsa nasıl oluyorda bir cansız varlığa yenik düşerken bütün canlılardan daha üstün oluyoruz ?
Neden ? Kim ? Ne ? Soruları dururken nasıl sorusunu sormaya başladığım için mi yalnızım ? Ya da yalnız olduğum için mi soruyorum bilmiyorum. Bilmek de istemiyorum. Çünkü nasılı bilmek de değiştirmeyecek benim hayatımı.
Bunun adına depresyon diyorlar. Genel ismi bu. Tabi ayrıntı da çok daha farklı , manik depresif gibi janjanlı isimler de bulabiliyorlar. Çözümüde seni uyuşturacak küçük beyaz haplardan geçiyor onlara göre. işte bu haplar seratonin salgılayacakmış. Daha rahat uyumamı sağlayacakmış falan. Ben hissizleşmek istemiyorum ki. Tam aksine dünyayı acı veya tatlı tam olarak hissetmek istiyorum. Mutlu olmak istediğimi kim söyledi ? Ben hissetmek istiyorum.
Bir sınıftan çıkıp diğerine giren öğretmenin baştan aldığı konu gibiyim. Yanan bir sigaranın ardından yakılan ikinci sigara gibiyim. ilk zevki vermeyen kendini tekrar eden..
Bugünü dünden farklı kılan şey ismi ve henüz dün ölmüş olan kadar zaman ölmemiş olması olduğuna göre , " değişmeyen tek şey değişimdir " sözü de yalan. Ben değişmiyorum arkadaşım. Siz yalan söylüyorsunuz. " aynı ırmak da iki kere yüzülmez " diyen adam da yalan söylüyor. Ben aynı ırmak da her gün yuzuyorum.
Sen şimdi diyeceksin ki o sözle şu anlatılmak isteniyor.. Hayır ! Bu tarz şeyler söyleyenler insanı tanımıyor. Ve bütünsel bakmıyor. Değiştiğini sanıyorlar. Sonra da tarih tekerrürden ibarettir diyorlar. insan da tekerrürden ibarettir. Hayatı değiştiren şeyler insanın hissettikleridir. Peki his kaybolduğun da değişim nasıl olacak ?
Al işte bir nasıl sorusu daha.. Bu nasıl sorusunu soranlara dikkat edin. Onlar hayatını değiştirmek isteyenlerdir. Ya da beyaz önlük giyenlerin gözün de manik depresif , nevroz veya paronayaktırlar. Yani yıllardır hatta asırlardır tıp da değişmemiş. Çünkü onlar da insanı anlamıyor.
insan anlaşılmak istiyor. Ve biz gittikçe insanı anlamaktan uzaklışıyoruz. Ve hissisleşiyoruz. Yani duygularımızı kaybediyoruz. Duygularımız olmadığı içinde kısır bir döngünün içerisine girip hayat ne kadar sıradan diyoruz.
işte sonra birileri çıkıp neden depresyona giren insanların sayısı bu kadar arttı diye soruyor. Cevap şu şu şu sebepten.
Cevapların hepsi tamam da insanlık;aklını yitirecek noktaya , kendini kendi yaşamanın dışında kısır bir döngünün kölesi olmaya ve sevgiden hissizliğe kadar gidecek bir yola nasıl geldi ? Nasıl kendini tüketti ? Tek cevap kapitalizm mi ?
