herkes gibi olduğunun farkındalığına erişmektir. her şey gittikçe sıradanlaşırken, senin sıradan kalmaman elde bile değil. inan bana zaten sıradan olmamak için kasanlar daha sıradan oluyorlar. aslında sıradan olmak gerçekten güzel bir şey. marjinallik triplerinden sıyrılmak ve diğerlerinin arasına karışmak gerekiyor bazen zira toplum normlarından ne kadar uzaklaşırsan, bir o kadar kendine dönüyor ve aptal bir paradoks yaşamış oluyorsun.. öte yandan, toplum normlarına ne kadar yakınlaşırsan, o kadar kendinden kopuyorsun.. hayatın cilveleri işte...
önce biraz üzer de sonra alışılır. bakarsın bir gün, tüm o üniversite marjinalliğinden sıyrılmış -ister istemez- herkesin derdine düştüğün şeyin derdine düşmüşsündür. işim olsun, param olsun.. belki bazıları için eşim olsun... ama bence eşim olsun diyenler farklıdır ya da benim bakış açıma göre onlar farklı ben sıradanım.
sistem sıradan olmayanları bile sıradanlaştırmak temeli üzerine kuruludur. sıradışılık, hayata ve sisteme direnecek kadar sıradışı değilse, sıradanlaşmaya mahkumdur.
kapitalizm; insanları tektipleştirme konusunda başarısı yüzünden hakim sistemdir. başarılı olduğu sürecede insanları tektipleştirecek ve piyasaya hakim olduğu gibi insanların bedeni ve ruhuna da hakim olmaya devam edecektir. kapitalizmin bu '' devir- daim '' mekanizması şeytanın ta kendisidir.
her insan, hayata gözlerini açtığında, farklıdır. büyümek ve olgunlaşmak herkes gibi düşünmek, herkes gibi olmaktır esasında.
* kendini diğerlerinden üstün süper bir insan olarak varsayan bünye için yıkıcıdır,
* kendini diğerlerinden aşağıda hisseden, kendinde bir şeylerin eksikliğini duyan bünyede ise bir rahatlama yaratır,
fark edilmesi hiç de zor olmayan durumdur. fakat insan bunu çokça zaman geçtikten sonra öğrendiyse, o kafasında oturttuğu harika benliğinin yerine sıradan bir insan imgesini yerleştirmesi zor olacaktır.
