* kendini diğerlerinden üstün süper bir insan olarak varsayan bünye için yıkıcıdır,
* kendini diğerlerinden aşağıda hisseden, kendinde bir şeylerin eksikliğini duyan bünyede ise bir rahatlama yaratır,
sistem sıradan olmayanları bile sıradanlaştırmak temeli üzerine kuruludur. sıradışılık, hayata ve sisteme direnecek kadar sıradışı değilse, sıradanlaşmaya mahkumdur.
kapitalizm; insanları tektipleştirme konusunda başarısı yüzünden hakim sistemdir. başarılı olduğu sürecede insanları tektipleştirecek ve piyasaya hakim olduğu gibi insanların bedeni ve ruhuna da hakim olmaya devam edecektir. kapitalizmin bu '' devir- daim '' mekanizması şeytanın ta kendisidir.
her insan, hayata gözlerini açtığında, farklıdır. büyümek ve olgunlaşmak herkes gibi düşünmek, herkes gibi olmaktır esasında.
önce biraz üzer de sonra alışılır. bakarsın bir gün, tüm o üniversite marjinalliğinden sıyrılmış -ister istemez- herkesin derdine düştüğün şeyin derdine düşmüşsündür. işim olsun, param olsun.. belki bazıları için eşim olsun... ama bence eşim olsun diyenler farklıdır ya da benim bakış açıma göre onlar farklı ben sıradanım.
herkes gibi olduğunun farkındalığına erişmektir. her şey gittikçe sıradanlaşırken, senin sıradan kalmaman elde bile değil. inan bana zaten sıradan olmamak için kasanlar daha sıradan oluyorlar. aslında sıradan olmak gerçekten güzel bir şey. marjinallik triplerinden sıyrılmak ve diğerlerinin arasına karışmak gerekiyor bazen zira toplum normlarından ne kadar uzaklaşırsan, bir o kadar kendine dönüyor ve aptal bir paradoks yaşamış oluyorsun.. öte yandan, toplum normlarına ne kadar yakınlaşırsan, o kadar kendinden kopuyorsun.. hayatın cilveleri işte...
özgüvenimin sıfırlanmasının hayırlı tarafıdır. hayatta bir hiç olduğunu unuttuğun zamanlarda; çok çok çok kaba bi tabirle kendini bi bok sanmaya başladığımda-evet hakikatten çok çok çok kaba oldu, farkettim - "hey sen, sen aslında yoksun, yani varsın da sen buna varlık mı diyorsun ?" diye beni kendime getiren bir sesle başbaşa kalmaktır. insan sesi duyar duymaz, once" allahım sana geliyorum, galiba deliriyorum" der, sonra iç sesi ile mücadeleden vazgeçer, bir hiç olmayı kabullenir yoluna devam eder.
herkes birilerine göre sıradışıdır ve yine herkesi birilerine göre sıradandır. hayatta çoğu kimsenin standartları eşit değildir. bu yüzden de sıradanlık veya sıradışılık kavramıda kişiden kişye değişiklik gösterir.
zavallı insanlarımızın yüzde 80 i farkedemez bu durumu.
içler acısı bir hal.
sokakta yürüyüp telefon görüşmesi yaparken bile küçük dağları ben yarattım havasında yürüyen zevata hatırlatılası sıfatı.
