aşırı cekingen insan. ne olursa olsun bunu yenmek lazım. hani yeni bir ortamda ilk adımı siz atmalısınız. kimse size gelipte orda sessiz sessiz ne oturuyon gel bize takıl demez.
ben ortama girmek istedim ama dısladılar ve özgüvenim kırıldı diyorsanız, o ortamdan uzaklasın o zaman.
hayatta kimselerle konuşamayacağı belli adamdır.
üniversite dediğin alanda yozgatlı var, izmirli var, urfalı var, ortagelirlisi var, zengin piçi var, partizan kız var, ülkücü reyiz var, ciao bella'yı italyacasından bilen de var, serdar ortaçın şarklılarını anlamlı bulan da. antropoloji okuyan var, mühendis var, tiyatrocu var, yunanistana bisikletle gitmek isteyen de var, bir kızla kanepeye gitsem yeter diyeni var, das kapitali orjinalinden okumuşu var, okumayışıyla övüneni var, çevik kuvvete aşık kız var, çevik kuvvetten dayak yiyen kız var.
bunların içinde bir insan nasıl olur da kimseyle konuşmaz? bu neyin buhranı?
konuş güzel arkadaşım, doya doya konuş. güle güle konuş. kavga ede ede konuş. yumruk yumruğa konuş. sevişerek konuş.
mezun olunca "evlilik ne zaman" diye soran memur kafasıyla konuşmak zorunda kalacaksın. bakış açısı kalmamış insanlarla konuşmak zorunda kalacaksın. akpye oy veren insanlarla çalışacaksın.
insan bulmuşsun orda.
mal gibi, ergen gibi tribe girme.
cümle kur.
iletiş.
getirtme beni oraya.
bir yanlış anlama kurbanıdır. herkes ona şerefsiz gözüyle bakmaktadır ama kimse gerçekleri dinlemeyi istememektedir. bu insanda tüm coolluğuyla tek başına sınıfa girer kimseye selam vermeden en arkaya oturur.
bu kişi bizzat benim diğer entrylerde görmüş olduğum üzere bu kişi 'cool'dur 'asosyal'dir 'içine kapanık' tır 'utangaç' tır 'psikolojik sorunları' vardır hatta maldır dışardaki sosyal hayatı daha fazladır vs. kısmen de olsa birçoğu doğrudur evet ben içine kapanığım doğru evet ben utangaçım asosyalim zavallı bir varlığım psikolojik sorun olarak depresyondayım* iki kelimeyi bir araya getirmekten aciz birisinden birşey isterken utanan sıkılan renkten renge şekilden şekile giren bir insanım içime kapanık olduğumdan dolayı konuşmak ızdırap gibi geliyor her kelime boğazımda düğümleniyor birisi benle konuşmadığı sürece tek kelime bile etmem zaten insanların çoğuylada muhattab oluncak gibi değil bence en arka sıraları okulda ve dersanade çok ama çok sevdim bütün sınıfın tuhaf bakışları benim üzerimdeydi hatta dersanedeyken kızın teki artık 3 ders tek kelime bile etmediğimi görünce artık sıkıştırmaya başladı "neden konuşmuyorsun ? konuş bişeyler de vb." tabiki o zaman sinir olup çekip gitmiştim kantine. herneyse bana kattığını düşündüğüm tek iyi tarafı çevredekilerin kişiliklerini karakterlerini davranışlarına söyledikleri sözlere bakarak kolayca çözebilmek. herkes tuhaf gözle bakar veya bir tahminde bulunur nedir bu çocuk ne değildir diye fakat aslında beni anlayan kimse yok. yalnızlıktan keyif almıyorum arada bir sosyal ortamlara bakıp imremdiğim oluyor fakat katılmak ve konuşmak cesaretim olmayınca uzaktan bakmakla yetiniyorum tabiki bu durum beni çok fazla yıprattı hala daha yıpratıyor kaç kere geceleri yorganın altındayken ağladığımı sayamadım neden ben böyleyim dediğim günleri o kadar çoklar ki sayılamayacak kadar hemde çözümü yok gibi görünsede aslında var olduğunu biliyorum fakat o çözüm benim içimde değil ben bulamam artık bunu çok iyi biliyorum.
