insana kafayı yedirten; ama başından da kalkılmayan bağımlısı olunan; atari kollarıyla oynarken mario zıpladıkça tuhaf tuhaf hareketler yapıp zıpladığım, sağa sola savrulduğum halen müptelası olduğum oyun. atarim de olsaydı keşke tam olurdu.
her bölümünü, hiçbir fasülyeye çıkmadan, kısa yollar kullanmadan 8*4 olarak , 4 kez üst üste bitirmişliğim vardır. ee sonuç: dikenli dinazoru geç , binbir çaba sonucu prensese ulaş aldığın ne? bir öpücük. ulan o zamalar kendimi başka uğraşlara vursam, profösör olurdum. hem kariyerim hem param olurdu. kadınlar kendileri geçerdi dinazorları bana gelirdi. üstelik sadece öpmekle de kalmazdılar. çocukluğumu yedin mario! allah da senin belanı versin.
Yether artık yether.
Öldürdükten sonra iki boru arasında hızlıca gidip gelen kaplumbağadan kaçmaktan,
Can mantarını boşluğa düşürmemek için kafa patlatmaktan,
O sudan atlayan oç balıklardan kaçmaktan,
Bende insanım zallim değiştirmek için eksi yiyesim var o derece. Artı alamıyoruz bari eksi alalım.
