kız mesaj atmamış lan. ben atmadan atmıyor deli olucam neden herşey biz erkeklerden bekleniyor anlamış değilim zaten üstüme düşeni fazlasıyla yapıyorum. bu türk kızlarını aya göndersen "bnne yha ilk adımı bn atmm ay atsn .s" der yeminle.
fm'de takımda kalmasını istediğim ve sözleşmesi sezon sonu bitecek oyuncuma yeni sözleşme önerdim, haftalık 650.000 tl istedi. Param yetmedi, devre arasından önce satmak zorunda kaldım.
ne idüğü belirsiz parçayı çalmak için pencerenin dibinde davulunu patlatmaya çalışan davulcu ki istanbul'da ramazan davulcusundan soğudum. zaten akşama kadar kafamız onca gürültüyle şişiyor bir şekilsiz zımbırtı sesi eksikti.
edit: arkadaşım ben de oruç tutuyorum ama saatimi kuruyorum. hastası olan, çocuğu olan yorgun olan insan var. caiz mi kafa ütülemek.
değer bilmemek. sürekli şükrediyorum ama düşünmeden ağız alışkanlığından. 4 5 gün önce arkadaşlarla kordona oturduk, aldık nevalemizi yiyip içiyoruz bir taraftan da muhabbet gırgır takılıyoruz, yanımıza bir oğlan geliyordu. ben içimden 'bi bitmediniz iki dakka rahat oturamadık diye'söylendim çünkü 2 saat oturuyorsunuz, bi çingenesi geliyor gül al diyor, bi çakma gözlükçü parfümcü geliyor bi sigara isteyeni geliyor bitmiyorlar diye. yaklaştıkça yüzünü gördüm gelen genç arkdaşın eli yüzü temiz uzun boylu ortalama bir genç. kafamı önüme eğdim arkadaşlarım da öyle ilgilenmedi pek sıkılmıstık çünkü sürekli gelenlerden. selam verdi başladı anlatmaya, elinde bir dergi engelliler ile alakalı bir dergiydi. başta onun da engelli olduğunu anlayamamıştım sonra elinde ki dergiyi uzattı anlatmaya uğraşıyordu fakat öğrenci olmamızdan mütevellit fazla paramız yoktu. almak istiyordum fakat elimden birşey gelmiyordu arkadaşlarımın da keza öyleydi. sonra bir laf etti ve içim cız etti 'hocam benden çekinmeyin neden çekiniyorsunuz kötü birşey yapmıyorum ben' dedi ve arkadaşın elinde ki dergiyi aldı uzaklaştı arkasına bakmadan. öyle utandım ki kendimden yerin dibine girmiştim. arkadaşlar devam etti muhabbete hiç olmamış gibi ama ben edemedim. koşup arkasından yakalayıp utanma kardeşim sen biz utanalım diyesim geldi ama ona bile cesaretim yoktu. kafamı çevirdim düşündüm. insanlığım nerede kaldı diye. fazla param yoktu o an cebimde 10 lira vardı ama yemeye içmeye eğlenmeye para buluyordum neden o yardımı yapmadım ki diye küfrettim kendime sonra insanlığımın ve hepimizin insanlığın ölmeye başladığını düşündüm uzun uzun hüzünlendim kendi kendime. herşeye vakit, para bulabiliyoruz ama diğer insanlara yardım etmeye gelince iş bulamıyoruz onu anladım artık..
annem ve babam için üzülüyorum. Neden ? Kardeşim yüzünden. insan bu kadar düşüncesiz olamaz. Bu kadar hayattan beklentisiz olamaz. insan anasına babasına paranın lafını yapar mı lan! Üstelik birde sesini yükseltmez mi o insancağızlara. Ben napayım? Zaten 7 senedir ayrıyım ailemden. Gelip birde bu gavatımı döveyim. insan gibi konuşmaktan anlayaydı Anne babamı anlardı zaten. işte bunlar hayatta hiç yokluk çekmemekten. Ben öyle değilim ne mutluki. Ben 7 sene yokluk ne bildim, gördüm. Vicdanım sızladı para isteyemedim babamdan. Çünkü 14 yaşında adam oldum ben. Birden açıldı gözlerim ve yapayalnızdım. O bunları görmedi belkide ama yinede anneye babaya 9 yaşındaki bebek yüzlü kız kardeşe bu kadar hayvanvari davranılmaz. Ama az kaldı arabanın arkasından kafasını otobana sürtebilirim bu sik beyinliyi.
