Çok kırgın kırılmış paramparça olmuş hissediyorum. Sanki beynimde bir isyan var. Bir suru parça çığlık çığlığa. Başrol ve senaryo aynı fakat karakterler ve roller farklı ikinci bir film gibi.
bazen kocaman boşukta düşüyormuş hissi, bazen coşkulu küçük bir çocuk misali. bazen yalnız robinson emmi gibi. bazen kaçacak delik bulamamışcasına kalabalık. tuhaf yani.
Az önce moralimi bozan şeyler hususunda kendimle gaza getirici bir konuşma yaptım. Hani şu savaş öncesi komutanların askerlere yaptığı Konuşmalardan.
Arkadaş nasıl gaza geldiysem zerre uyku yok. Içimdeki kıpırtı ve umuttan uyuyamıyorum resmen. Uyku öncesi yapılmaması gereken şeylere ekleyelim bunu da.
burun kaşıntısı. diğer hislerimi bastıran ve şu an hissettiklerin nedir sorusuna cevap olarak beynimce seçilmiş his. baskın olan hissi bir kenara çekip susturabildiğimi fark ettiğimdeyse farklı sonuçlar görüyorum.
günümüzün genç ve yaşlanmakta olan beyinlerinin başlıca sıkıntılarından biri olan boşlukta hissetme durumu. üzerinde durmaya gerek yok. sıradan ve bir kaç saat sonra değişecek. önüme sunulan herhangi bir vaka içinde anlam arama çabaları, sorulacak soruların bolluğu. alınan ve öğrenilen cevapların ise soru bolluğu karşısında aciz kalışı. soru sayısının fazla olduğundan kaynaklandığını düşünmüyorum; zaman önce soru sayısı daha azdı.
cevap arıyor olmak ise ayrıca tartışılabilecek bir konu. öğretmen değilim, doktor değilim, avukat değilim, yani kişisel sebepler dışında soru sormamı gerektirecek bir mesleğe ya da eğitime mensup değilim. her meslekte sorulara yer olduğundan aşırı durumları değerlendiriyoruz. mesleğim ne kadar soru sayısını artırmamı gerektiren bileşenlere sahip değilse o kadar gözlem sayısını artırmamı gerektiren mesleklerden; sonunda kendimi bir kimsenin fetişlerini gerçekleştirmesi için kullandığı araç olarak görmek istemediğimden.
az laf, çok iş. sanıyorum son üç senemi sadece izleyerek geçirdim. önümde duranın ne olduğu önemli olmadı. önümde birşeyler olması onları izlemem için yeterliydi. neye bakıyorum kısmını bilmemkaçıncı plana atıp ne görüyorum kısımına odaklandım. gördüm, göremedim. iki türlü de bir şeyler öğretti, bir şeyleri değiştirdi.
başlıktan uzaklaştığımı düşünenler için bağlayıcı cümleyi yapıştırmamın tam zamanı; hissettiklerimiz ve olanlar arasındaki fark hissediyor olmanın yanıltıcı olduğunu gösterdi bana. hislerin şiirselliği ve büyüleyiciliği gibi duygusal konuları da bir kenara bıraktığım için bu kısımı daha net görebildim.
aşık mısınız? onu çok mu seviyorsunuz? midenizde kelebekler mi uçuşuyor? yastığa kafanızı koyduğunuzda onu düşünmeden edemiyor musunuz? olan nedir? yatağınızda bir eliniz yastık altında düşünüyorsunuz. o kadın ya da erkek ise belki sizin yaptığınızı yapıyor ya da dışkılıyor. ne yazıktır ki kelebekler kadar muhteşem bir seçeneğimiz varken yastık ile klozet kapağı arasında gidip geliyoruz.
çok çalışıyorsunuz, emek harcıyorsunuz ve önüzdeki işi etkili bir şekilde sonuçlandıracağınızı hissediyor/düşünüyorsunuz. sabah kahvenizi içerken yaşadığınız akli dengesizlikler o gün işi berbat etmenize sebep oluyor.
hissettiklerimin yazılı açıklamasını yapayım; hissetmeyin demiyorum fakat, hislerimiz çok kısa sürede değişebilir. onları umursamayın.
Havuz başında oturup gecenin bittiği anı bekleyip elindeki boş kağıda günün aydınlattığı ışıkları ve günün güzelliklerini dolduracakları anı bekliyorlardır...
