Bambaşka bir şey ararken taa 2017'ye ait mesajlara denk geldim. insan bazen boşluğuna geldiği için çok komik olmayan bir şeye katıla katıla gülebildiği gibi, karnına bir tekme yemiş gibi bir anda ağlayabiliyor da.
Geleceği kurmanın bir yolunu her zaman buluyoruz fakat geçmişte kaybettiklerimizi ne şekilde hazmedebiliriz bunu bilmiyorum. insan ilerleyebilir tabii ki, hatta mutlu bile olabilir. Ama seçmediği diğer seçenekler her zaman yoktan mutsuz ediyor insanı. Üstelik her kapı aralığında bekliyor bizi, dibe çökmüş mutsuzluğumuzu güzelce bir çalkalamak için.
Eğer ki geçmiş insana güzel şeyler hatırlatmasaydı, belki bakıp gördüğün şeyler sadece unutmak istediklerin olsaydı, hayatta her şeyi atlatıp güzel bir gelecek kurmak mümkün olurdu.
Bir zamanlar "geçmiş" denilen, bana sadece tatsız şeyler hatırlatırdı. Ben de atmıştım kafamdan her saniyesini. Ve kimseye kanıtlayamadım gerçekten atmış olduğumu.
insan hayatta kalabilmek için hep güzeli görmeye meyilli en nihayetinde. Kötü anılar silinirken zihninizde kalanlar güzel anılar oluyor çoğunlukla. Ve "duman-sor bana pişman mıyım" klibindeki adam gibi yürür giderken hayatta, arkandaki yolların güzel anılarla dolu olması bir yandan içini yaralıyor.
Yani nasıl mı hissediyorum? Bok gibi afedersiniz.
