Ne zaman rahata kavuşacağım diye düşünüyorum aslında. Çevremden iyice sıkılmaya başladım. Yapacak hiçbir şey kalmadı sanki. kimbilir belki bir gün istediklerim olur.
Yazacağım yazıyı düşünüyorum, aklıma takılan birini düşünüyorum, ders haritasını nasıl yapacağımı düşünüyorum. Düşündüğüm çok şey var da eyleme geçiş yok.
bilmem kaçıncı defa kırılmış bu kalbim...kaçıncı defa "belki değerimi anlar" diye düşünmüşüm...yok faydası yok. kopmak üzere olan ipe bilmem kaçıncı kez düğüm atmışım ve ip, attığım her düğümle biraz daha kısalmış.
george orwell'in "belki de insan sevilmekten çok anlaşılmak istiyordu." gibi bir sözü vardı. şimdi yazacaklarım da bu sözün üzerine kurulu olacak. biraz uzun olabilir, en baştan söylemiş olayım.
bu insan hayatım boyunca beni en iyi anlayan insan oldu, buna hiçbir şüphem yok. ben ise sırf beni anlayamadıkları için 3 kişiyle ilişkimi bitirdim, hem de beni çok sevmelerine rağmen. çünkü sevgi, aşk, şehvet, mutluluk gibi bir sürü duygu bu insanlarla birlikteyken hep yavan kaldı, en azından ben kendi tarafımda öyle hissettim. onun dışında hepsi iyi, güzel insanlardı. kavga gürültümüz bile çok olmazdı açıkçası, sorunlu ilişkiler değildi. ama hepsinde aynı ortak sorun vardı, içimi döktüğümde ne düşündüğümü ve ne hissettiğimi anlayamamaları. bunun yanında ortak konulardan yeterince konuşamamamız da epeyi etkili oldu. bu dostumun varlığı benim sevgililerime olan yakınlığımı dahi zedeledi. çünkü aradığım bütün sıcaklığın, samimiyetin daha fazlasını onda bulduğumu hissettim. ne zaman kendi kendime düşünecek, konuşacak fırsat bulsam "şimdi yanımda o olsa şöyle şöyle derdi, şöyle şöyle yapardık. hatta aklımdan geçenleri bile okurdu." diyerek her an onu arar oldum. bu moda nasıl girdim, inanın ben de bilmiyorum. sanki hayatımda ailem dışında bir tek kişi seçme şansım olsa, ölene kadar onunla yaşayabilirmişim gibi hissediyorum. kendimi bu duruma iyice kaptırmaktan da çok korkuyorum. günün birinde yeni bir sevgili (varolandan yeni ayrıldı.) bulup gidebilir, belki türlü sorunlar yüzünden benimle olana muhabbetini bile kesebilir, bu oldukça ürkütücü değil mi? bu insana aşık mıyım onu bile anlayamıyorum. çünkü gerçek aşk denen şeyin ne olduğunu bile bilmiyorum ki. yanlış bir adım atıp bana olan güvenini sarsmak, benden kopmasına neden olmak beni upuzun bir süreliğine sarsabilir, depresyona sokabilir. acaba artık nasıl davranmalı bu durumda?
not: sevgili yazarlar, sizin de bu konuya bir yorumunuz, açıklamanız varsa duymak isterim. gördüğünüz gibi kafam allak bullak. muhabbet etsek fena olmaz belki.
Karanlık bi parkta oturuyorum. Ne zamandır sigarayı da bırakmıştım içeyim bi tane dedim. Bankaları çevirmiş gençler oturuyor kendince uçarı muhabbetler. Çimleri sulayan fıskiyelerin sesi ve bir dal parlement, maden suyu. Düşünecek bişey yok, bi kaç ay sonra soğuk, kar, kış. Ilık yaz akşamından başka ne var daha güzel. Üzmeyin kendinizi.
Aklımızdan gün içinde binlerce düşünce geçiyor boşken veya bir şeylerle uğraşırken bu böyle. Şu anda durup bir gözlem yaptığınızda aklınızdan geçen ilk düşünce nedir
Örneğin; lanet yağmur gene başladı.
