çocukluğumu özledim. tek derdimin sokakta daha fazla oynamanın olduğu günleri özledim.
henüz liseye gitmediğim dönemlerde neredeyse her gece kardeşlerimle karanlıktan ve hayal dünyamızda kurduğumuz şekillerden korkardık. daha fazla korkmasınlar diye onlara belli etmemeye bir yandan da uyutmaya çalışırdım. korkmayın 'ben size bakıyorum' derdim ve asla onlar uyumadan uyumazdım. 'merve! betül! uyudunuz mu?' diye kontrol ede ede saatlerce beklediğim uykusuz kaldığım o geceleri özledim..
öyle işte... annemi, babamı kardeşlerimi ve diğer uzak kaldığım tüm sevdiklerimi çok özledim..
müziğe ilk başladığım yılları özledim. her şeyden zevk alabiliyordum. şimdiyse ilk kez duyduğum çok iyi bir parça bile beni heyecanlandırmıyor. tutkumu kaybettim sözlük.
